Gisteren toch maar even op het terras van onze #dekroegderkroegen gezeten. Naast e.e.a. aan ‘usual suspects’ kwam ik in gesprek met een dame op leeftijd, bleek 85 te zijn uiteindelijk. Mist haar alweer 3 geleden overleden man enorm, 58 jaar getrouwd, en verder mist ze vooral live jazz. Geboren in Staphorst, opa was een uit de kerk getreden paardenhandelaar met óók een café. 100 meter verderop zat een ‘Ambonezenkamp’ zoals dat toen genoemd werd. 3 kinderen, 5 kleinkinderen, een redelijke goede huisvrouw geweest, althans dat is haar eigen inschatting. In het huwelijk was de policy dat zij en hij beide één keer per keer week los van elkaar naar de kroeg gingen en zij samen ook één keer. Dinsdagavond zij, donderdag hij, en altijd zonder afspraken, dus gewoon erin en ‘We zien wel’. Vrijdagavond samen. Dit om te voorkomen dat ze gek werden van het gezinsleven. Het waren nogal bewerkelijke kinderen ook. Geweldig huwelijk gehad. Iedereen in zijn familie werd stokoud en uitgerekend hij kreeg op z’n 77e lymfeklierkanker en 3 maanden later was ‘ie dood. 2 weken voor z’n aangekondigde dood nog samen naar Paradiso geweest, naar Kamasi Washington, geweldig concert. ‘Zulke lieve mensen daar in Paradiso, we mochten met de personeelslift en kregen een geweldig plekje op het balkon’. Haar man bleek de beste vriend van iemand die ik ook heel goed heb gekend, maand na elkaar overleden. ‘Zeg trouwens maar gewoon ‘jij’ hoor, dat ‘u’ hoeft voor mij niet zo’. Charlie Parker is de absolute held en daarna Thelonius Monk. Alleen van Ornette Coleman begreep ze geen moer, dat lukte niet. ‘Fijn om zo over Jazz te kunnen praten want in mijn omgeving begrijpt niemand er iets van’. Een groot deel van de vinyl collectie is opgekocht door Concerto. Ze kreeg er nog best een redelijk bedrag voor. Verder elke dag een Jazz CD draaien, waarbij paraat een groen én rood nagellak flesje om te markeren wat niet noggus beluisterd hoeft te worden (rood) en wat wél noggus moet (groen). ‘Maar ik koop me ook gek aan moderne kunst. Ik heb m’n hele leven gewerkt, ben psycholoog. Wil jij nog wat drinken?’. Natuurlijk lust ik nog wel bier. ‘Mooi, dan neem ik nog een jenevertje, ik drink al m’n hele leven jenever. Kan er alleen sinds de dood van n’n man niet zo goed meer tegen’. 20:00 u, afgelopen… Zij op de fiets naar de President Kennedylaan, vlak bij het De Miranda Paviljoen, is wel een half uurtje fietsen (voor mij). We hebben kaartjes uitgewisseld. Ik ga eerdaags iets geweldigs in de Rode Bioscoop doen met mooie mannen, waarover later meer. Daar wil ze héél graag heen komen! We weten nog niet wat er tegen die tijd ja/nee kan qua publiek. 85 dus, en het belang van terrassen en open kroegen, intermenselijke communicatie.
Naschrift: de mooie mannen waren Martin Fondse en Eric Vloeimans. Er is gemaild, ze zou kaarten hebben en ik haar niet gezien. Ik heb haar nog een aantal keer in de kroeg gezien, ze herkende me niet. Toch lekker geluld, alles is therapie.
Al een hele tijd – voor corona – wordt bij ons water gekookt in een elektrische waterkoker alvorens dat 100 graden hete water de pan in gaat om groenten etc. verder te koken. Scheelt veel gas. Milieubewustzijn heet dat. Toen kwam hetzelfde op gang om het bolletje te scheren, waarbij overigens 40 graden heet genoeg is. Inmiddels gaat dat protocol deels ook voor op de hand afwassen. En ook wordt er nu warm water van de douche opgevangen in plastic – dát wel – bakje om te gebruiken voor scheren ná het (niet té lang) douchen. Niet steeds die CV ketel opnieuw aan het loeien zetten. Per deze week staat er een ouderwetse plastic – dát wel – emmer in de douche en die laat ik vol lopen met warm water na eerst even goed nat gespoeld te zijn met langzaam warm wordend water. Daarna inzepen en vervolgens afspoelen met warm water uit emmer. Scheelt minuten aan CV ketel loeien, we spreken over 10 litertjes warm water. En eigenlijk is dat dan hetzelfde als wat je in bijv. Indonesie doet als er überhaupt geen douche bij de familie of in het guesthouse is. ‘Mandi’ heet dat dan. Suf dat ik er afgelopen week pas op kwam. De eerste mandi acties zijn ongeveer 1986, inderdaad in Indonesie. Dat deed me er aan denken dat ik er ± 10 jaar over gedaan heb om hoofdschuddend te bedenken dat ik na het optreden m’n ingepakte en topzware congas moest neerleggen om te voorkomen dat ze omvallen, hetgeen al die tijd regelmatig voorkwam. Wat een sukkel voelde ik me toen. Maar goed, ik weet het, er zijn er genoeg die koud douchen, maar daar heb ik geen zin in. Overigens gaat er bij ons al jaren een extra vestje/truitje aan als het koud is, ook om diezelfde CV ketel niet onzinnig te laten loeien. Standaard staat de thermostaat op 20 graden en een uur voor slapen of bijvoorbeeld vertrek naar de kroeg der kroegen – uiteraard om thuis energie te besparen – gaat ‘ie op 10 graden. Paar maanden terug milieu specialist in huis gehad onder wiens bezielende leiding ons energie verbruik onder de loep ging. Op gas gebied deden we het al beter dan gemiddeld, op stroom gebied gemiddeld. We kregen folie voor achter de radiatoren en 3 spaarlampen naar keuze cadeau. En dan voor de volledigheid… Ik rij met de toetoet nooit harder dan 100 km per uur, ook s’nachts niet en dat al sinds dik 15 jaar geleden toen het nog over een zeer stoere Duitse 6 cilinder turbo diesel ging. (Nu mini suvje op benzine) Hooguit trapte ik heel soms de kick down van dat turbo beest even hard in om een vrachtwagen te passeren. Dan vloog m’n gsm van het dashboard de royale ruimte in en zag ik in de spiegel een niet geheel milieu vriendelijke rookpluim tot volle ontplooiing komen. (‘Ah joh, gewoon even z’n neus snuiten’, zei een garagehouder eens) Oh, en er hangt al jaren een waterbespaarder in de spoelbak van de plee en ik draai de keukenkraan altijd bewust ja/nee ver open, afhankelijk van hoeveel ‘druk’ er op de waterstraal gewenst is. Uiteraard gaat al decennia lang de kraan dicht tussen het begin en eindpunt van de tandenpoets acties. Tot zover de in toenemende mate milieubewuste wereld van een ook nog kinderloos iemand – hoe energie neutraal wil je voor de toekomst zijn? – die ook vanavond niet buiten hoeft te slapen in een zogenaamd beschaafd land na vanwege enorm gedoe gevlucht te zijn uit een zogenaamd onbeschaafd en/of in oorlog verkerend land. En dat terwijl verbaasde Artsen Zonder Grenzen over je elementaire gezondheid moeten waken. Ben benieuwd wanneer ik weer ga vliegen, en hoe ver, en wat de tickets kosten, en of de koffers aankomen, áls ze überhaupt vetrokken zijn.
Toevallig vandaag bij ons thuis 2 landurige gesprekken gehad met 2 totaal verschillende mooie mensen -alleen leeftijdsverschil al meer dan 50 jaar, 23 versus 74 jaar oud- die helemaal niets met elkaar van doen hebben en momenteel in hun persoonlijk leven extreem gecompliceerde ‘dingen’ meemaken. Dingen ook waar ze qua totstandkoming geen enkele bijdrage aan hebben geleverd -OK, bij eentje een kind krijgen-, dingen die zich buiten hun invloedssfeer hebben ontwikkeld tot materie die ze de rest van hun leven mee zullen dragen, maar waar ze qua lijfsbehoud wél in deze fase beleid voor moeten optuigen én uitvoeren. Voor de goede orde, het gaat om medisch leed, medisch falen, regelrecht psychiatrisch leed, noodopvang, rechtzaak en algemene onmacht om binnen een charmante bandbreedte gebalanceerd met stressvolle omstandigheden om te gaan. En dan nét het soort onhandige keuzes maken die een sprong uit de problematiek lijken te zijn maar ondertussen het energie slurpende gedoe alleen maar verder uitvergroot. Dat laatste valt bij mij overigens in de categorie ‘Dr. Phill gelul’. Dan heb je het over gedoe dat een van de grootste problemen van energie slurpers is dat ze niet doorvoelen hoeveel energie ze slurpen, en dat liefst al heel lang. Ik zie dan iets van een duivel tevreden meekijken van achter een flinterdunne beigekleurige vitrage, licht wapperend vanwege een onbedoeld openstaand zolderraam… (Is deze onnodige toevoeging als literair te bestempelen?) Ik ervaar het als een jammerlijk en beschamend iets dat ik dan zelf weer veel woorden in de strijd gooi(de). Die woorden nemen immers alleen maar die cruciaal doorvoelde ‘luistertijd’ in beslag, vallend onder het kopje ‘empathie’. Maar ik ben wel 2 keer met een appje achteraf bedankt. Er gaat dus kennelijk iets goed. Totale huishoudelijke schade 2 koppen koffie en 1 kop thee. Nu dan met Belgisch bier -de eerste alcoholische versnaperingen sinds 31 december 2021- naar een VPRO documentaire kijken over de bestorming van het Capitool een jaar geleden. Proud Boys enzo, niet best. En wij maar denken dat de meeste zwak-, dan toch tenminste krankzinnigen wel opgesloten zitten, of toch tenminste begeleid wonen. Niets daarvan, zoals ook in onze democratisch gekozen machtsverhoudingen doorgaand bevestigd wordt. De bij dit schrijfsel gekozen foto heeft met het bovenstaande dan weer helemaal niks te maken, maar we zijn nu eenmaal vooral visueel ingesteld en iets zal toch de aandacht moeten trekken. Inderdaad, ook ik heb aandacht nodig, desnoods digitaal. Al fietsend gemaakt die foto, en ja, vlak voor nieuwjaar. There’s a moon in de buurt van Bourbon Street, een van de zeer weinige Mokumse muziekclubs waarbinnen ik nooit de eer heb mogen beleven om er ter verpozing van het edele nachtvolk pogingen tot muzikale hoogstandjes ten gehore te brengen. Voorzover ik me het herinner dan… Tegeltje van Jeroen nr. 71 bis ‘Zo gek als het is kan geen mens het bedenken’. En ook in dit geval is deze materie weer eens ‘0’ covid gerelateerd. Misschien maar niet vergeten dat er in het universum, of tenminste het leven zoals wij dat kennen, meer niet dan wel gerelateerd is aan deze pandemie. Good night.
Even iets heel anders weer eens, uit de nogal persoonlijke sfeer dit keer, omdat het kerst is of zo. En ik begin voor de verandering maar eens met een foto in plaats van er mee te eindigen. Een goed jaar geleden is m’n moeder overleden, zoals bij een aantal van jullie bekend. 81 is ze geworden, na een hersen infarct en aanvankelijk zo’n 3 maanden revalideren ging het opeens fataal berg afwaarts. Dit is de 2e kerst zonder haar, en -daar gaan we- ik mis haar niet. Ben enig kind ook nog. En uiteraard is dat in tegenstelling met de zo ongeveer gewenste gevoelens die je hebt rondom dit soort situaties. We hadden geen goede relatie. Daar kan ik op zich al een boek over schrijven. Een slimme vrouw maar niet in alle opzichten even ‘handig’ op het sociaal emotionele vlak. Ze was zeker trots op mij, maar dan wel tegen anderen. Alcohol gevoelig ook, maar dan wel met een voorspelbaar vervelende afdronk. We kennen die types allemaal, nietwaar? Het begint met een ‘gezellig wijntje’ en na de 1e fles ontstaat een soort onomkeerbaar venijn waarbij hetgeen het dichtst bij is ook het hardst aangepakt wordt. Dan breekt langzaam de mentale tering uit. Als kind ben je redelijk dichtbij, je lijkt een soort bezit te zijn zelfs. Zo werd ik nog eens ‘fascist met enge Zhirinovsky ogen’ genoemd, anekdotisch ijzersterk allemaal, maar op die momenten zelf is het wat minder om dat uit je moeder te horen komen. Overigens betrof het Vladimir Zhirinovsky, destijds een nogal griezelig fascistoïde russisch parlementslid. Wist ze een dag later niks meer van… hmmm… Ik was niet voor niks op m’n 17e het huis uit. (Ouders gescheiden op m’n 15e) Nu beperk ik me even tot Omar en haar relatie met deze ‘gastarbeider’. Omar was een Marokkaan die hierheen was gekomen om geld voor z’n gezin thuis te verdienen, zoals zovelen. Hij begon met van die enorme chemische tanks van Shell op Moerdijk schoon te maken. Daarna werd het koeienkoppen uitbenen in het slachthuis van Roosendaal. Het was een bijzonder knappe en lieve man, maar helaas wel met psychische problemen. Hij woonde zo goedkoop mogelijk op een flatje met 3-4 andere Marokkanen, sliep op een stretcher. Op het moment dat hij m’n moeder in de tachtiger jaren ontmoette had ‘ie een anti-alcohol pil ingeplant in z’n maag zitten, genaamd Antabuse. Dan wordt je al meteen bij de lucht van alcohol onpasselijk. Dat spul bestaat nog, inplanten doen ze niet meer. Het hangt uiteindelijk toch van ja/nee eigen motivatie af enzo. Toen wij Omar ontmoetten was ‘ie erg vriendelijk en toegankelijk maar ook ‘wankel’, hij had ook te maken met psychoses. Ik woonde al lang in Amsterdam maar ben er één keer bij geweest dat er een psychose intrad bij hem, totaal onwerkelijk. We zaten bij m’n moeder gewoon aan de thee en zijn geest ‘vertrok’ waar je bij zat, heel wonderljik. Hij verliet het gesprek en begon eigen teksten uit te spreken die nergens verband mee leken te hebben, sowieso niet met óns tot dan toe gezamenlijk gesprek. M’n moeder vroeg hem te vertrekken en maar naar z’n eigen ‘huis’ te gaan. Dat deed ‘ie braaf en vervolgens schoof zij de extra sloten aan de binnenkant van de voordeur dicht om te voorkomen dat ‘ie die avond nog terug zou komen. Die sloten had Omar er zelf op gezet, voor dit soort situaties. We zijn hem een keer op een ander moment in het bruisende Roosendaalse nachtleven tegen gekomen, in een weekend dat we er waren om m’n moeder te helpen verhuizen. Een oom van mij was er ook voor over gekomen. Omar kwam om 04:00 u volledig verlopen en dronken een obscure tent binnen, genaamd ‘Extase’. Hij keek erg raar uit z’n ogen, we werden lyrisch omarmt en ik werd uit pure genegenheid héél hard in m’n wang gebeten. (Z’n tandafdrukken hebben nog dagen in die wang gestaan) Hij moest écht weer weg, naar huis, en wij trouwens ook. Wij sliepen bij m’n vader om de hoek, m’n oom sliep bij m’n moeder. Mijn vader maakte ons de volgende ochtend wakker met het bericht dat Omar óók bij hem lag uit te slapen, maar dan wel helemaal in het verband. Hij was later die nacht volledig paranoïde en psychotisch bij m’n reeds slapende moeder via een plat kiezeldak dóór het grote keukenraam naar binnen gekomen om met een groot keukenmes van haar de ‘achtervolger of zoiets’ -die er helemaal niet was- te lijf te gaan. Met o.a. een slagaderlijke bloeding vanwege het gebarsten keukenraam en vallend glas als gevolg. Geen enkele intentie om m’n moeder dan wel oom iets aan te doen, maar beiden waren zich helemaal kapot geschrokken natuurlijk. Gelukkig was hij, een zeer gemoedelijke vent, er bij. Omar is meteen na ontwaken opgenomen in een inrichting op de hei. Daar werd/was ‘ie grotendeels weer normaal en zat ‘ie -zijn woorden- tussen gekken. Eenmaal ‘opgeknapt’ kon ‘ie weer terug naar z’n flatje. Uiteindelijk heeft hij zich verhangen in dat flatje. Gelukkig niet bij m’n moeder, voor wie hij altijd erg lief is geweest, en zij voor hem. Zij is zelfs een tijd gestopt met drinken om hem bij te staan. Het kwam haar gedrag ten goede, ze werd warmer, toegankelijker. Bij het ‘opruimen’ van haar spullen kwam ik in haar portemonnee het briefje en foto tegen. ‘Hanny, ik hou van jou zolang leven bestaan’. Zelfde tekst in het Arabisch. En ja, dat is heel erg ontroerend. M’n moeder heette overigens Henny. Ik heb nooit goed tegen die goedkope ‘al die (kut) Marokkanen’ opmerkingen van mijn medemensen gekund, maar al helemaal niet omdat ik in die zin nooit los kwam van Omar, die lieve Omar. Nooit meer zullen we weten wat het schoonmaakwerk in die chemische tanks te maken had met z’n uiteindelijke verslechterende psyche. M’n moeder kreeg nog eens een belletje van z’n vrouw uit Marokko, maar dat liep op niets uit want m’n moeder sprak geen woord Frans. We mochten begrijpen dat ‘ie 4 kinderen had. Dat was dat. Uiteraard had Omar geen geld, en lijken overvliegen kost een vermogen, maar hij is op schema Islamitisch en wel in Marokko begraven omdat er destijds via een bepaalde radiozender binnen de eigen gemeenschap gecollecteerd werd voor dit soort gevallen. Je wordt als moslim niet geacht je eigen leven te nemen, maar er is door een verlicht imam geduid dat hij verontschuldigd was omdat hij nou eenmaal ‘ziek’ was. Daarna nooit meer iets vernomen en daarmee had m’n moeder een rouwproces te doen, alleen. Niet het enige rouwproces overigens, maar voor nu laat ik het hier bij. Dat boek hé…. Even Robin Williams, collega suïcidiant, erbij halen, mooie kerstgedachte meteen ook weer: ‘Everyone you meet is fighting a battle you know nothing about. Be kind. Always.’ Ik ga er een Tripletje in kieperen nu, beetje mijmeren nog, en dan lekker eten met m’n meisje, alweer… Merry Christmas.
Bij toeval kwam ik erachter dat ik precies op deze dag een aantal jaar geleden iemand uit m’n balboekje heb geschrapt. Dat is in m’n leven maar een paar keer gebeurd, zowel privé, binnen de familie als ook zakelijk dan wel een combinatie daarvan. In principe loopt het bij mij structureel door elkaar binnen het gebied ‘zakelijk, privé, familie’… het is allemaal nogal één in mijn geestelijke wereld. Zal ook wel weer met hyper sensitieve drukte te maken hebben. Wat ben ik blij -zeker ook voor m’n omgeving- dat ik regelmatig bongos mag spelen, lost een boel op. Dat uit het balboekje schrappen gaat over je mindset zodanig omkatten dat zo iemand niet meer structureel je energie wegslurpt, je emotioneel niet meer uit balans kan krijgen, en dus liever niet dat je voortaan hels en/of rancuneus bent. Je ontneemt ze de kans, het speelveld om je energie te slurpen, en gaat door met wie je wél over en weer energie kunt tanken, en moeiteloos ook nog. Op zich kun je prima met de slurper(s) in één ruimte zijn maar geestelijk is er geen contact meer, hooguit beleefde omgangsvormen. Er gaat/ging bij mij altijd een behoorlijke tijd van ‘overpeinzingen en buikpijn’ vooraf aan zo’n beslissing, allemaal onderdeel van een zich een aantal keer herhalend ‘checks & balances’ systeem in je eigen rationele én gevoelswereld. Ben ik nou gek? Overdrijf ik niet? Ben ik te ‘biased’? Neem ik mezelf te serieus? Gaat het überhaupt over ja/nee gelijk hebben? Dat soort dingen vraag ik me minstens 3 keer diepgrondig af. In bovengenoemde context gaat het over een jaar of 2 van die ‘interne checks en dubbel checks’, in andere gevallen soms nog veel langer. Het gaat sowieso nooit over een avondje zuipen en denken ‘Ik heb hélemaal gehad met die-en-die’. Ik heb het geen van die keren ‘leuk’ en al helemaal niet ‘stoer’ gevonden, maar ik heb het ze wel zelf verteld, beargumenteerd ook en er nooit spijt van gehad. We hebben elkaar hard nodig, zeker als het gaat om ‘dichtbij mensen’, en ik meen zelfs dat de zin van het leven uiteindelijk überhaupt gaat over de omgang met elkaar. Maar er is een kennelijke (verschuivende) grens waarna er bij mijn behoorlijk flexibel geduldige ‘zelf’ toch écht een knopje omgaat. Dan is iemand vanaf dat moment mentaal geparkeerd op een voor mij veilige plek, buiten de ‘zielsomgeving’. Dan worden er geen mededelingen van algemeen persoonlijk belang meer gedaan, en geen wezenlijk betrokken vragen meer gesteld. Beschaafde oppervlakkigheid, burgerfatsoen, dat is de deal.Slechts één keer is er eentje na een fix aantal jaren weer binnen die zielsomgeving gekomen, zijn we terug ingestapt, erg fijn. Prachtige uitzondering, en dat gaat met het vorderen der jaren niet nog eens gebeuren, lijkt me. Maar je weet het niet, ook wel weer grappig. Ik heb als amateur volwassene al een tijdje het gevoel dat ik de ‘bananenschillen’ op tijd zie liggen, maar je wéét het dus niet. Psychische hygiene (ook) op orde proberen te houden en mensen respectvol op een veilige plek ‘parkeren’ als je er bij herhaling vlekken van in je nek krijgt. In die sfeer zit het.Ik bedenk me nu al schrijvend dat er eigenlijk iemand is met wie ik zo’n ja/nee parkeer proces weer aan het doormaken ben. Die vermoed wel iets, vermoed ik, maar weet het nog niet, weet ik. Eens zien wat ik daar binnen afzienbare tijd mee ga doen. Corona zorgde sowieso voor een stevige break in de omgang.Als ik écht een vent ben… dan, dan duurt het gesprek niet zo lang meer. Maar goed, slechts een paar keer is er dus structurele verwijdering gekomen, in al die jaren van intensieve omgang met zoveel mensen… een gerustellend moyenne. Tot zover de gospel van (alweer) een emotioneel incontinent mens op een willekeurige dinsdagmiddag in november. Het weer is niet elke dag hetzelfde, waar staat geschreven dat je gemoedstoestand dat wél moet zijn? Alles is een tussenstand, alles is therapie.
‘We’ gaan weer naar de 5000 zogenaamde Facebook vrienden. Ik ben onder het motto ‘Hoe meer FB vrienden hoe leuker ik ben’ zo stom geweest om in het begin allerlei onbetekenende types geruisloos binnen te laten sluipen met hun gluiperige vriendschapsverzoeken. Voor je het weet zit je dan betekenisloos bij elkaar op schoot in de propvolle digitale buurtkroeg. Het is me de laatste jaren een paar keer aardig gelukt om m’n vriendenbestand aanmerkelijk op te schonen door wat politiek, maatschappelijk gevoelige kluiven in de ring te gooien. Bijvoorbeeld ‘Ontvriend me als je voor zwarte Piet bent’, of ‘Ontvriend me als je pro Wilders bent en op die eenzame met teflon overgoten ziel met een ontwrichtend destructieve missie stemt’. ‘Ras’ narcist Thierry de Sjaggeraar? Precies hetzelfde. Dat maakte de weg vrij voor nieuwe digivrienden. Ging soms wel gepaard met wat rondjes polemisch therapeutisch gebagger, maar dat hoort er dan kennelijk bij. Kun je nagaan wat er media technisch allemaal gebeurt als je echt bekend bent bij de massa en wat kluiven in de ring gooit. Maar goed, die ‘ex digivrienden’ lezen dit niet (meer) als het goed is. Dus nu maar even simpel: Ontvriend me a.u.b. geruisloos als je mijn posts eigenlijk toch gewoon best wel zelf ingenomen gelul en kansloze aandacht trekkerij vindt. Sorry, ik moet van een deel van jullie af en ik heb niet zoveel tijd en zin om zelf het scheermes langs het bestand te halen. Mijn dankbaarheid voor zelfregulering grenst dan wel aan hondsdolheid, ook namens m’n aanstaande vrienden, uiteraard stuk voor stuk warme, flexibele, betrokken, creatieve, intelligente, tolerante, autonome en stront eigenwijze persoonlijkheden. Oh ja, en met humor graag, dankufeestelijk.
Zij: Kan ik u helpen? Ikke: Ja, heb je spinazie? Liefst wilde spinazie. Zij: Zeker, hoeveel wil je hebben? Ikke: Het is voor een pasta voor 2. Zij: Zoiets? (2 handen vol) Ikke: Ja, is goed. Zij tegen achter haar langs passerende collega: Wat een leuke muts! Ikke: Heb je het over mijn muts? Zij: Nee, zij hep een nieuwe muts, en daar maken we al de hele dag grappen over. We zijn melig. Ikke: Heel belangrijk! Alles is therapie. Zij: Ja, precies! Verder nog wat? Ikke: Champignons graag. Zij: Kastanje champignons? Ikke: Yes! Zij: Verder? Ikke: Mandarijntjes a.u.b.. Zij: Hoeveel? Ikke: Doe maar 8. En bananen graag. Afreken moment…. Collega met nieuwe muts staat vlakbij. Ikke tegen collega: ‘Wat een leuke muts heb je! Zegt iemand daar wel eens iets over?’ Collega: Ha ha, zeker, want? Ikke: Nou… wees voorzichtig waar je om vraagt. Collega: Ha ha, ja ja, be careful what you ask for… Ikke: Because you may get it! Collega: Precies! Ikke: Jaha, én het hardop uitspreken! Dat advies las ik eens in een interview met ’puntje puntje puntje’(serieus rijke Bn’str). Als je iets écht wil moet je erover praten. En even later had ze neptieten. Collega: Heb jij iets tegen neptieten? Ikke: Nee hoor, ik heb iets tegen nep als zodanig. Collega: Kijk, en zo is het!
Vandaag wat tijd genomen om stil te staan bij het feit dat m’n meisje momenteel maar weer eens de economische ‘life saver’ is, de motor. Die werkt zich te barste bij het bedrijf waar ze ook alweer 29 jaar in dienst is, en daar gaat het gelukkig goed. Je zou het bijna vergeten dat het niet alleen bij m’n vrienden van de Jumbo goed gaat, maar ook op een aantal andere plekken. Wij zijn kennelijk ‘long term people’, gezien haar diensttijd, de lang lopende vriendschappen en onze eigen relatie die in het 40e jaar beland is. In het prille begin leefden we van mijn bijstandsuitkering, en het schamele beetje geld dat er met de eerste optredens verdiend werd, schamele bedragen die nu ongeïndexeerd en wel weer voorbij komen trouwens. Toen kwam haar eerste baan (bij AKO en later ‘de horeca’, o.a. bij Lonny’s restaurant) en werd ik relatief ’grootverdiener’ door het touren met Mezzoforte. Zo kwam er bijvoorbeeld een Cartier voor mevrouw, de eerste Rolex voor meneer, de eerste auto, een Nakamichi cassette recorder, een reis van 6 weken naar Indonesië en een cross country autoritje van NYC naar LA, SF en terug naar LA. Toen kwam er voor mij weer een periode met karige fases van soms maanden lang. Het was een tijd waarin ik dan om de 2-3 dagen de telefoon van de haak haalde om aan het zoem geluidje te horen of ‘ie het überhaupt nog wel deed. Wél met stoere mensen en bands spelen, Candy, Gaga, een eerste ‘GoGo’ versie van Urban Dance Squad, Nancy Works On Payday, The Scene… Ook de eerste studio klussen kwamen op stoom, Richenel ‘Dance Around The World’, Piet Veerman ‘Sailing Home’, Rob de Nijs ‘De Vrije Val’… Stukjes schrijven voor onze onvolprezen Slagwerkkrant. Maar eigenlijk niet genoeg omzetten, vooral niet stabiel genoeg. Zij dapper op de fiets naar de baas elke dag, vastigheid, stabiliteit. Ik hoefde niet in musicals te gaan spelen, me volledig op les geven te storten, kon me verder vrij ontwikkelen i.p.v. naar inkomen jagen. Ik herinner me de grote mond die ik opzette tegen een pretentieuze slavendrijver van Joop van den Ende (Producties) aan wie ik kon melden dat ik één van de muzikanten was die wel degelijk wist wat het is om fatsoenlijk betaald te worden en dat ‘ie me voor dát geld écht niet een jaar van de straat zou krijgen, 7 shows in de week, zondag 2, maandag vrij. – ‘Nou, zo te horen kan ik jou van mijn lijstje schrappen…’. – ‘Dat klopt’. (‘Lik mu bruine reet’, in gedachte daaraan toegevoegd) Nooit meer iets uit die hoek vernomen, dus het heeft wél gewerkt. Een kind, laat staan kinderen kwamen niet en dat was OK, en hoe flauw ook, het scheelt nogal qua financiële druk, zoals velen van jullie weten. Dat ik ‘het leven zoals wij het kennen’ zal verlaten zonder nageslacht heeft me nog nooit ook maar één seconde uit m’n slaap gehouden. Dat het ook nog zo ongeveer de meest energie neutrale manier is om de planeet te verlaten vind ik eigenlijk wel interessant qua hersenkauwgum. In onze relatie is het nooit een zwaar issue geworden. Er zijn wat momenten geweest dat deze kwetsbare materie een rol heeft gespeeld, maar het heeft ons nooit onder zorgelijke druk gekregen, en gelukkig dus ook niet uiteen. We woonden vanaf een bepaald moment in onze eigen flat in de Jordaan, met hulp van mijn pa aangekocht voor FL. 42.500, iets minder dan 20.000 Euri’s. U leest het goed, voor dat geld kocht je toen een 3 kamer appartement van 55 m2 in de Jordaan. Op Funda zag ik er net eentje aangeboden staan, ook in die buurt, van 43 m2 voor € 475.000, 2 kamers. We hebben het nog gehad over aanhouden en verhuren omdat we ook toen al begrepen dat die prijzen daar niet meer gingen dalen. Ik vond de gedachte niet eens onaantrekkelijk, maar toch niet gedaan omdat je dan altijd het gezeik hebt van verhuurder zijn, en je alleen maar vanuit geldelijk gewin denkt, speculeren in de jacht op groot geld. Yuppen probleem, in je belegging wonen i.p.v. in je huis, een zo stoer mogelijke baan hebben om er een nog betere baan mee te kunnen scoren, daarbij de inhoudelijkheid van je werk veronachtzamen, dat werk. Ik ging wat vaker in pak op bedrijfsfeesten spelen, en kwam terecht in radio/TV combo’s, deed een boel clinics, bleef altijd Jazz spelen, en pop, en funk, en fusion, en richtte uiteindelijk zelf m’n bedrijf Baileo Music Productions BV op om de belangen wat te spreiden, om ook zelf dingen te gaan regelen i.p.v. alleen maar afhankelijk te zijn van de grillen van ‘onze wereld’. Het werd immers duidelijk dat in de hogere regionen van het entertainment het geld vooral één kant op moet, en dat is niet de muzikantenkant. Grappig is bijvoorbeeld dat er soms meer verdiend werd aan het boeken van artiesten/BN’rs bij bureaus dan wat ik zelf aan zo’n bureau factureerde als percussionist die voor andere artiesten uit dezelfde ‘stal’ aantrad. Dat gebeurde o.a. bij The Entertainment Group, weten we nog? Tussendoor nog even 3 maanden alleen in NY geweest om daar eens goed rond te kijken, aan het handje van een aantal van de stoerste bongoboys ter plekke. Erg inspirerend, leerzaam en verhelderend. Alleen in de allerhoogste regionen is het daar lucratief en de moeite waard er je kostbare tijd door te brengen, alles eronder is al gauw armoe en gedoe. Ik had al niet de intentie om er ‘te blijven’, vond en vind Amsterdam ‘mijn/onze natuurlijke biotoop’, maar natuurlijk had ik een belletje van een grootheid niet afgeslagen. Later bleek dat je vanuit biotoop Amsterdam ook ‘gewoon’ met Yellowjackets, George Duke, Gino Vannelli, Toots Thielemans, Al Jarreau, Michel Petrucciani etc. op het podium terecht kunt komen, met Malando in China, na 28 jaar weer met Mezzoforte op pad, 5 keer met je eigen band naar de Kaapverden, met echte Bowie boys stoere uitverkochte shows in grote zalen kunt doen, 50 albums zelf kunt produceren… En dat je op tracks van Michael Jackson, David Guetta, Bruno Mars, Golden Earring etc. terecht kunt komen, deels ook nog ingespeeld in je eigen homestudio. Het ging na de stoere start en vervolgens tijdelijke dip 20-25 jaar gewoon goed, economisch en anderszins qua muzikaal niveau en gezelschap, vooral ook vanwege het eigen ondernemerschap. Ik stopte wat overtollig geld in ‘de toekomst’, heb een extra garageplek in onze flat erbij gekocht, wat aandeeltjes, spaarrekeningetje, onnodig duur horlogespul (overigens top investering!). Verder geen gekke dingen. Gewoon bier blijven drinken in de #kroegderkroegen, met dezelfde mensen, 2e hands iPhones en auto’s, geen tattoos, 2e hands racefietsje, Chinees eten op de Zeedijk. Niet zonodig in ‘hogere cirkels’ het alledaags levensgeluk opzoeken. Dan komt met name de hypotheekjes crisis rond 2008 en wordt het weer een aantal jaar lastig om ‘normaal’ om te zetten, zowel voor de trommelaar als de regelneef. Festivals houden op te bestaan, bedrijven doen even geen feestjes meer. En ja, eerlijk is eerlijk, er zijn meer (goede) percussionisten ten tonele verschenen, en zeker die jongere generatie heeft nooit meegemaakt dat er voor onze kunde fatsoenlijk betaald werd, dus die gaan voor weinig aan de bak. En ook voor niks bij Mathijs op TV met je bandje, festival budgets lager, bedragen voor BN’rs hoger, niet zelden tape acts, DJ’s… In 2015 ‘ineens’ Toppers, De Passion en Holland Zingt Hazes. ‘Hollands Finest’, de eredivisie artiesten, weer even van dichtbij meegemaakt, én de ‘Village people’. Was op zich een prima kwartaal, omzet technisch gezien. Al die tijd m’n meisje op de fiets, vastigheid, stabiliteit. Nu deze tijd, het afgelopen jaar, economisch drama, alleen de eerste Tozo ontvangen, met aftrek van wat inkomsten. Het kost al een tijd geld om Jeroen te heten, maar het is te doen, interen op het verstandige beleid van de goede jaren, bedoeld voor zoiets als pensioen maar nu ingezet om simpelweg de lasten te helpen dragen. Nee, ik loop niet volledig leeg, geef ook veel minder uit, geen vakantie, geen kroeg, geen restaurants, nauwelijks kilometers, zet wel degelijk om met homestudio sessies doen en les geven, heb ook wat Sena/Norma en Buma/Stemra inkomsten, en uit de ‘Percussion Loops HD’ app die Hans en Marieke Eijkenaar met mij opgetuigd hebben. Dus hier geen drama, wel mentale vermoeidheid, zoals bij héél veel anderen. De regering mag tevreden zijn over m’n meisje en mijzelve. We doen het zoals ze graag zien, eigen broek ophouden, zelfredzaamheid, sparen voor de toekomst en ondertussen netjes aan ze betalen wat ze van je moeten hebben, BTW, voorheffing, naheffing, toeslag zus, bijdrage zo, riool weetikveel, enorm gestegen onroerend belasting en dan ook nog even de niet mis te verstane inhoudingen op dat ene salaris in ons huishouden. Wat ik van de regering denk is al eens uitgebreid geuit hier. Ze laten ons muzikanten/ZZP’rs barsten. Je boet er in zekere zin voor dat je er geen zooi van hebt gemaakt, dat je niet zielig bent. En m’n meisje inmiddels elke dag lopend naar haar werk -bedrijf is naar om de hoek verhuisd- of thuis werkend aan de huiskamertafel. Vastigheid, stabiliteit. De voorlopige economische horizon is als over een jaar onze hypotheek afbetaald is. Ik schat in dat we het gefinancierde bedrag een keer of 4-5 hebben terug betaald dan, in die 30 jaar onafgebroken lappen. Ze zetten er mooie gebouwen van neer en belonen zichzelf heel redelijk, de verstrekkers van het kapitaal. Maar dan gaat er een fles champagne open en kan er heel diep adem gehaald worden, als er tenminste geen 7e corona golf ingetreden is, of de Zuid Tibetaans Boeddhistische variant. Sowieso maar hopen dat we gezond zijn, en dat er wat te lachen valt zo her en der, vooral ook met onze onmisbare vriendjes. Terwijl we met die vriendjes in een levensfase beland zijn waar we onze ouders écht oud zien worden of domweg verliezen, klopt het noodlot ook regelmatig domweg bij leeftijdsgenoten aan. We worden niet allemaal lachend 93. Hard is het te ervaren dat je niet dapper slalommend op weg bent om je aan het einde beloond te zien. Die herfst van het leven is, als je überhaupt zover komt, nog wel eens rauw, medisch, mentaal, zeker ook voor de omstanders. Dus ja, het ‘nu’ maar weer eens liefdevol omarmen, genieten van wat goed is, dankbaar zijn voor het al m’n leven muzikant kunnen zijn. En hopen dat Ajax straks een wederopstandelijk wondertje tegen AS Roma kan verrichten. We gaan straks samen naar de hele grote smart buis kijken, ik rustig, zij onrustig, allebei even betrokken. (Foto: SF- San Fransisco 1989)
De eerste keer dat ik het woord ‘Molukker’ hoorde moet eind jaren 60 geweest zijn. In ‘De Cleyne Cat’ in Roosendaal was een zondag middag Jazz concert geweest waar ik als jong ventje met m’n ouders mee heen mocht. Het ging om het Trio Jack van Poll met, op een enorme contrabas, een kleine donkere man met een enorme bos haar en dito baard. Men vroeg zich af of hij een ‘Surinamer of zoiets’ was. Nee, wist er een, hij was een Molukker. Nooit van gehoord. En dan Mary als mannelijke voornaam? Ja. En Hé? Hoe? Wat? Hehuat als achternaam? Ja. Ik was diep onder de indruk van zoveel ‘exotisme’. Los daarvan was hij toen al een charismatische man, en dat is ‘ie altijd gebleven.
Uiteindelijk heb ik en hebben we het voorrecht gehad een relatie met Mary op te bouwen, niet het soort ‘3 keer in de week’ relatie, maar wel eentje van 50 jaar duurzaamheid. Hij speelde altijd vol overgave en liefst met z’n ogen dicht, had humor, was benaderbaar maar liet zich niet makkelijk in de kaart kijken, bescheiden over zichzelf en uitgesproken op sommige vlakken, maakte toffe foto’s en belangwekkende documentaires over o.a. de Molukse kwestie(s) en begon het mooiste Jazz café van Antwerpen en wijde omgeving. In de beginjaren heb ik er regelmatig opgetreden op de woensdagavond of zondagmiddag. Altijd als Julia en ik in Antwerpen waren ‘moesten’ we langs Hopper, het Jazz café. En altijd in de hoop dat ‘ie er was, even een kop koffie en een beetje bijkleppen. Mary was ook typisch zo iemand die het voor mij cruciale belang van ‘niet productieve tijd met elkaar doorbrengen’ heel goed kende. Vanaf de ‘sms-tijd’ werd er ook van tevoren nog wel eens een oriënterend bericht gestuurd om het toeval een handje te helpen. Mary woonde jarenlang boven het café totdat ‘ie een aantal jaar geleden terug ging naar Breda. Ik heb er ook nog een aantal keer gelogeerd, o.a. toen ik dagenlang in Antwerpen was om een percussie instructievideo op te nemen. We hadden mooie gesprekken over alles wat er zich in de muziek en daarbuiten afspeelde. Ik herinner me mooie gesprekken over mijn leven als schoonzoon van een Molukse man, nota bene eentje van zijn eigen generatie. Het was altijd een combinatie van lachen, en het nodige meekrijgen om nog eens goed over na te denken. Regelmatig herhaal ik zijn met een glimlach uitgesproken en mijns inziens zeer wijze woorden met betrekking tot het leven als zodanig ‘Het blijft behelpen’. Toen zaten we later op de avond op het terras van het café na lekker eten en aan de koffie met cognac. Toen ik Mary vertelde over het benefiet dat ik samen met een aantal Molukse vrienden in Zeeland in 2009 optuigde ging ‘ie ‘even’ naar boven en kwam terug met een envelop met daarin een substantiële bijdrage. Verder geen woord over vuil gemaakt, op zijn aangeven. De laatste keer dat ik in Hopper speelde, augustus 2018, was Mary vanuit Breda gekomen om nog eens even te horen wie en wat ik had meegebracht. Dat kwam volgens een van z’n 2 zonen, inmiddels uitbaters van het café, erg weinig meer voor, ‘helemaal uit Breda’ komen voor een beetje live muziek in z’n café. Alleen aan een tafeltje, stilzwijgend, observerend, kopje koffie, hippe bril op, hip sjaaltje om, hippe relaxte kleding aan, tof horloge, zoals altijd.
Vorige week is Mary overleden, 79 jaar oud. Vanwege vooral longproblemen, een leven lang zware astma, is hij het laatste jaar in een erg slechte conditie geraakt en heeft hij zich ook vanwege corona weg gehouden van sociaal contact met ‘buiten’. Zojuist heb ik thuis in Amsterdam naar z’n uitvaart in Breda zitten kijken en luisteren. Er werd mooi gesproken en gespeeld, de fotocollages waren even geweldig als ontroerend, een goede reflectie van z’n over vele schijven verlopen leven. O.a. z’n oudste vriend Jack van Poll speelde op de vleugel, inmiddels zeer bejaard, maar swingend als altijd. Maar ook was er de voor mij zeer bekende Harry Happel, 1e lijn vriend van Mary, die prachtig speechte en speelde.
We zijn nog steeds regelmatig in Antwerpen en zullen langs Hopper ‘moeten’ blijven gaan, in de hoop dat z’n mooie zoons Boet en Mercy er zijn, of toch tenminste eentje. Mary is iemand die we dankbaar zullen gedenken, quoten, missen… ‘Het blijft behelpen’.
(De foto maakte ik in 2001 toen ‘ie optrad in z’n eigen Hopper)
Natuurlijk, broodplanken en brood, brood op de plank…
Afgelopen week bedacht ik me dat deze 4 teak houten broodplanken de oudste onderdelen van m’n uitzet zijn, de enige onderdelen die er überhaupt nog zijn zelfs. Die planken gaan al vanaf m’n 17e mee, het moment dat ik op mezelf ging wonen. Om op gang te komen ben ik toen met m’n moeder naar de Roosendaalse Hema gegaan en daar zijn gekocht: – 4 borden.- 4 messen, vorken, lepels, lepeltjes en kaasschaaf. – slaschaal met slabestek.- glazen koffiepot met filter en filters, koffie en thee. – 4 glazen koffie/theeglazen. Zowel pot als glazen met plastic handvaten hadden een ‘taille’ en werden bijeen gehouden door een dunne plaatstalen ring.- brood en beleg, o.a. aardbeienjam, pindakaas, salami en jonge kaas. – suiker, koffiemelk en schoonmaakmiddelen. – en dus die 4 diep bruine teak houten brood planken.
Ik meen dat m’n moeder betaald heeft, maar weet dat niet meer zeker. Het kan ook zijn dat ik het zelf betaald heb van geld dat ik van m’n vader had gekregen, startkapitaal. Ze waren toen iets van 2 jaar gescheiden en niet op briljant sprekende termen. Ik had die 2 jaar op 2 adressen -in dezelfde (Molen)straat – met m’n moeder gewoond, hetgeen vooral achteraf heel leerzaam was terwijl niet de meest sfeervolle fase qua geborgenheid. Dat op mezelf gaan was dus een goed idee.
Wat ik me vooral van die uitzet actie herinner is dat we op het pleintje voor de Hema ‘Oma Sigtermans’ tegen kwamen. Deze voor m’n gevoel van een 17 jarige al oudere dame was de Molukse moeder én oma van veel van m’n vrienden uit de Indisch/Molukse Brabo hoek. De gezinnen waren zo groot dat het gebeurde dat een neef zomaar ouder was dan z’n oom… Ik kwam graag en veel overhuis bij deze familie(s) omdat daar juist wél altijd leven in de brouwerij was, en waanzinnig lekker eten. Er werd in kleine flatjes of rijtjeshuizen muziek gemaakt, muziek gedraaid, stoere verhalen verteld, niet zelden over blonde meisjes, heel hard en veel gelachen, voetbal gekeken en gepokerd. Er waren in de weekenden vaak pokertoernooien die 48 uur non stop door gingen. Aan dat laatste deed ik dan niet mee, niet gok gevoelig. De meesten hadden al snel een eigen auto, dronken baco’s, rookten of het gratis was, incl. e.e.a. aan drugs, tatoeëerden zichzelf, elkaar, mepten er nog wel eens driftig op los. Met hun broers maar vooral zussen moest je niet sollen. Eagles, Jackson Browne, Poco, Massada, Daniel Sahuleka, Jan Akkerman, James Taylor, George Benson, Al Jarreu, AWB, EW&F… Ik was participerend eigenlijk een heel langzame qua ontwikkeling in het grote leven, vond ‘hun muziek’ te gek maar zat ook al in Weather Report, Miles en Jazz als zodanig. Had ook niet zoveel geld want ik werkte niet en verdeed nogal wat tijd, vooral ook van het lerarengilde, om een middelbare school toestand onder controle te krijgen, met een HAVO diploma als gevolg. Dit overigens snel daarna vervolgd met een keurige S5 na 2e keuring voor het leger. Inmiddels overigens bevriend met ex-commando’s, dus ja… De in mij meegegeven verhoogde slokdrang zorgde wel ook toen al voor niet mis te verstane bierige situaties. Dat alcoholische facet is in de afgelopen veertig jaar min of meer redelijk binnen de perken gebleven, meer dagen niet dan wel aan de haal, maar ik geef nog steeds regelmatig toe aan het gerammel aan het hekwerk van de in mij verblijvende aap met die verhoogde slokdrang. Inmiddels gaan ook wijn en soms voor menselijke consumptie geschikte kerosine erin. Erg blij dat er geen enkele aanvechting bestaat m.b.t. nicotine, gokken, manisch sporten, drugs, godsdienstwaanzin, ‘fan’ zijn, chips, aandelen, tattoos, in algemene zin ‘belangrijk zijn’ en ‘meer van die soort dingen’ (zoals een mij goed bekende supermarkt uitbater dan zegt). Ik hou het op mazzel.
Deze lieve en goedlachse Oma Sigtermans, geboren Paliama, had mij nooit met m’n moeder gezien en begreep van haar dat het ‘tijd’ was, dat de vogel ging vliegen. Met het onmiskenbare accent en een grote lach op haar gezicht ‘Ach mevrouw, weet u, je moet ze laten gaan…’. Hoeveel kinderen ze zelf hadden ben ik kwijt, maar het waren er veel. Al bij leven hebben ze moeten meemaken dat er (klein)kinderen stierven. Ze zei daar op dat plein al meteen ‘Kom maar elke maandagavond bij mij eten, dan hoef jij 2 dagen niet zelf te koken want je krijgt dan meteen eten mee voor dinsdag!’ Dat nam ik nogal letterlijk en dat liep na verloop van tijd een beetje mis, ook omdat vroeg op de maandagavond ‘Dallas’ uitgezonden werd, met haar held J.R. Ewing. Kan ook Pamela geweest, ben ik even kwijt. Nooit meer hetere sambal getroffen. Er is mij door een van de kinderen Aziatisch subtiel duidelijk gemaakt dat ik altijd welkom was en bleef maar dat het maandag regime wat losser geïnterpreteerd zou moeten worden zodat het haar wat meer lucht gaf en ze niet voor mij in de keuken bordjes met mini rijsttafel hoefde op te scheppen terwijl J.R. en Pamela hun ding deden op Southfork Ranch. Ik schaamde me dood en durfde meteen niet meer naar de familie toe te gaan. Dat loste zich weer op omdat ik meegesleept werd door m’n vrienden. Nog immer een gevoelig punt ‘Je doet het allemaal (weer) niet goed Jeroen’. In die jaren kwam ik veel overhuis bij ook andere Indisch/Molukse Brabo gezinnen, zelfs in de Molukse wijk in Breda, in de verste verte niet wetende dat het leven zich uiteindelijk sowieso goeddeels in die sferen zou gaan voltrekken, tot vanochtend nog toen we wakker werden. Roosendaal werd Amsterdam, de muziek in.
Maar goed, broodplanken en brood, brood op de plank…Broodplanken die onder het goedkeurende ook van lieve Oma Sigtermans mee gingen met mij, tot nu aan toe. Volgens mij kwam teak hout ook gewoon uit Indonesie. De rest van de uitzet is een korter leven beschoren geweest. Spullen zelf hebben mijns inziens geen ziel, maar houden je eigen ziel wel wakker, of een gezamenlijke ziel. Dat ik nog kan meepraten over ‘Dallas’ heeft ook wel wat.Vanuit 70-er jaren hetero puber perspectief behoorlijk lekker wijf, die Pamela. Dat je weet dat het maar TV is en dan toch wel eens dacht, wat moet ze met die J.R.? Zelfs ‘Falcon Crest’ heb ik nog vanuit Indisch/Molukse Brabo huiskamers tot me gekregen, Joan Collins, minder.
En door maar weer, niet plankgas, zonder momenteel sowieso zinloze plankenkoorts, met het advies om qua fitheid ook te gaan planken, en met nog steeds brood op die oude planken en tegelijk geen brood op de plank. Wat hebben ze het toch veel en veel moeilijker gehad dan wij, die generatie van lieve Oma en Opa Sigtermans. En wat kwam er bij die oma’s en moeders toch lekker eten uit de kleine keukentjes.
De Rijks Voorlichtingsdienst 