Columns Slagwerkkrant jaargang 2004

SLAGWERKKRANT jaargang 2004
——————————————–

Shoarma

Ik woonde op m’n 17e/18e/19e alleen en als antikraker in een waanzinnige bungalow van een naar België verhuisde meneer, die veel centjes had overgehouden aan de verkoop van z’n bedrijf en die niet teveel aan de fiscus kwijt wilde. Aangezien de man ook in de jazzmuziek actief was en goede contacten met de lokale overheid onderhield, had ‘ie het voor elkaar gekregen dat zijn straat de Duke Ellingtonlaan was tussen de klassieke grote jongens als Shubert, Mozart, etc in. Dit was in Roosendaal, alwaar ik de jeugd doorbracht. In die bungalow, gedrapeerd op 1600m2 met o.a. dubbele garage, 3 badkamers en verwarmd zwembad, had ik de beschikking over een futuristisch toilet dat was opgetrokken uit zwarte ronde stenen tegeltjes van ± 1 cm in doorsnee met middenin een futuristische vierkante witte plee met dito bril. Ook toen al vierde ik m’n verjaardag met slechts dierbarren, waarvan er nog steeds een aantal acte de présence geven op de avond in februari. En ook toen al werd ik stomdronken van bier onder deze zelf geregisseerde feestvreugde. Anyway, op een van de twee verjaardagen die onder die rijkeluisomstandigheden gevierd kon worden, speelde zich het volgende tafereel af: terwijl de ^die hards^ zich om 3 of 4 uur ‘s nachts nog verpozen, zit ik op die vierkante plee als een wolf twee broodjes shoarma te eten om te proberen het onvermijdelijke instorten nog wat uit te stellen. Eigenlijk en gelukkig gaat het al uren nergens meer over. ‘Wel gelachen’, zou ene Eijkenaar dan zeggen. Ik kreeg toen ineens het visioen dat ons leven vol is van weldaad en overvloed, en dat ik erg veel mazzel heb in deze tijd en op deze plek van de aarde (zo niet kosmos) geboren te zijn. Er is een overdaad aan alles. Het was waarschijnlijk m’n 18e verjaardag.

——————————————–

Jazz

Sinds kort woon ik, behalve met mijn leuke vriendin, ook samen met een G4 Powerbookje. Dit 12 inch duiveltje gaat zelfs mee naar bedje! Zodoende kun je nog ‘ns een columnpje (af)schrijven, een fotootje bewerken, een audiofiletje bewerken, een lijstje factuurtjes nalopen dan wel een ander digitaal brainstormpje laten gieren, terwijl mevrouw nog wat leest of bekijkt op het slaapkamertv-tje. Zo blijf je fysiek dicht bij elkaar terwijl de geesten in volledig gescheiden sferen verkeren. En dan zijn we nog nét niet aan een draadloos airport-infuusje verankerd, want dat komt eraan! Nou werd ik deze ochtend weer eens té vroeg wakker gebeld met de vraag om een telefoonnummer van ‘weetikveelwie’. In mijn roes realiseerde ik me nog nét dat het Powerbookje, tevens in slaapstand, naast het bed lag, zodat het gewenste nummer er binnen 10 secondes uitfloepte. Daardoor zag ik ineens een MP3-file van een Blue Note-lp/cd van Art Blakey, zodat ik ook verder wakker kon worden door deze file via de digitale speakertjes te laten uitspugen. Voor het eerst in jáááren hoorde ik weer ^The Blues March^ en ^Alone Came Betty^ etc… Wat een waanzinnig diepe, mooie muziek, waarbij ‘The Art Of Drumming’ een rustige glansrol wegtrommelt. En deze sfeer brengt me dan weer bij vorige week, toen mevrouw en ik in het Amsterdamse etablissement Bitterzoet waren voor een ouderwets late clubnight. Daar herhaalde een jazzy bandje, omringd door metershoge projecties van Blue Note-lp/cd-hoezen, funky jazz uit vervlogen tijden, waarbij het meest opmerkelijke verschil een (kennelijk broodnodige) dj was. Niet lang geleden was Bitterzoet ‘gewoon’ Jazzclub: De (failliete) Pompoen (‘pompoen of verzuipen’, bedacht ik al toen het openging). Jazz lukte op dezelfde plek wél en niet, ouderwets óf hip, analoog óf digitaal, authentiek én goedbedoeld nageaapt, whatever: Jazz is the shit!

——————————————–

Verwondering…

Alhier mijn laatste column. Aaaaahhhhhh… Waarom nou? Uw trommelkrant vond het welletjes. Wellicht had ik er een jaartje bij kunnen bedelen, maar dát talent ontbeer ik nu eenmaal. En we weten allemaal: trommelaartjes die vragen worden over-, én wat mij betreft ín de maat in elkaar geslagen! Deze column gaat over ‘verwondering’. Dát namelijk leidt tot hoe ik leef. Hoe werkt het? Het enige antwoord: géén idee! En neem maar aan dat er over nagedacht is. In deze charmante levensfase valt op dat ik spiritueel én alledaags handelend leef op lastig definieërbare impulsen. Dus het is niet zo dat ik ineens impulsief leef, maar dat ik onderken dat het altijd al zo was terwijl ik mezelf zicht op ‘orde d.m.v. ratio’ toeloog. Moeilijk gelul? Nee hoor, nou ja, voor u misschien… Door een mengelmoes van genetisch, geografisch en sociaal maatschappelijk toeval, daalde nog voordat ik me realiseerde dat ook ik maar gewoon mens ben een diepe verwondering voor grooves en muzikale kleuren in, trouwens samen met verwondering voor meisjes, hun specifieke kenmerken, (vermeend) wijze en hartverwarmende mensen, alcohol, wolkenhemels, horloges, mooie foto’s, ouwehoeren, humor en schurft aan autoriteit(en). Uit een wirwar van half ontleedbare feitjes heeft zich mijn bestaan ontsponnen, dat doorgaans leidt tot een gedreven waarneming van, en deelname aan het leven zélf, een doorgaande uitwisseling van voor ons wel én niet waarneembare energie, weet je wel. Verwondering is gelukkig nog steeds van eminent belang. Schoonheid in allesomvattende zin en menselijke warmte zijn ‘waar het om gaat’. Volgaarne wil ik nog lang verwonderd (maar niet naïef) waarnemen én deelnemen… Voelt als belangrijk… maar of dat het ook is… En of ons (menselijk) leven zin heeft… Zingeving zit ‘m in omgang met elkaar, met de natuur… We geven elkaar zin… dan voelen we ons welkom in de wereld… geloof ik… momenteel…

Advertentie

Columns Slagwerkkrant jaargang 2003

SLAGWERKKRANT jaargang 2003
——————————————–

Yoghurt

Zaterdagmiddag, boodschappen doen, met briefje van m’n liefje, erg druk bij AH…. Tomaten… pak ik wel even…… niet dus, want: Vleestomaten of Vleestomaten Biologisch of gewone Tomaten of Roma Tomaten of Romaatjes of Cherry Tomaten of Cherry Tomaten Biologisch of Trostomaten of Trostomaatjes al dan niet biologisch. ‘Krijg toch de pest, de wereld is gestoord’, denk ik dan. Vooruit maar, opgewekt verder…… Champignons? Nééééé……. Grotchampignons of Shii-Take’s of Oesterzwammen of gewone Champignons of gewone Biologische Champignons of Kastanje Champignons of een Portobello Champignon of een ‘mixed pakket’? Halfom gehakt voor de ovenschotel, half rund – half varken, verder geen gelul, is in de Bolusaanbieding. Een regelrechte meepakker in deze veelkeuzehel! Als laatste staat er yoghurt op m’n briefje. Maar ja…. Magere Yoghurt of Volle Yoghurt of Magere Vruchtenyoghurt met perzik- of bosvruchten- of aardbei- of kersen/rode bessensmaak of Stracciatella Yoghurt of Verse Boerenland Yoghurt of Milde Magere Yoghurt al dan niet Biologisch of Vanille Yoghurt of Vifit Naturel Yoghurt of Boer’n Yoghurt (in de zelfde smaken als de Magere Vruchten Yoghurt) of Ambachtelijke Yoghurt in Appel of Kaneel smaak of Magere Bulgaarse Yoghurt of Milde Vanille Yoghurt dan wel Extra Milde Vanille Yoghurt (met Bifidus cultuur!) of Roomyoghurt (zie de smaken van Magere Vruchtenyoghurt maar dan ook nog Apfelstrudel en Maracuja/Perzik) of Verwenyoghurt of Magere Fruit Yoghurt? Je zegt het maar…… Eenmaal thuis had ik post: definitieve aanslag Waz-premie 2003, Inkomstenbelasting en Premie Volksverzekeringen 2003, een voorlopige aanslag van het zelfde over 2004, de Verontreinigingsheffing 2004, Loonbelasting én Omzetbelasting 2e kwartaal 2004 en een briefje van de boekhouder dat er nog iets onduidelijk is m.b.t. het laatste kwartaal 2003 qua indienen van de jaarcijfers bij de KvK. Lekker gespeeld gisteravond, een korte oase van rust. Musiceren is de beste bezigheid om de binnenboel fris en opgeruimd te houden, nietwaar?

——————————————–

Een superketeltje!

Het is 10.15 u in de ochtend. De mevrouw van het CV-ketelinstallatiebedrijf had gezegd dat ze tussen 8 en 9 zouden komen om de nieuwe CV-ketel te plaatsen. Gisteren belde ze nog enigzins opgewonden op om te vragen of ik haar kon helpen. Of het mogelijk was dat ze de ketel al die middag zouden plaatsen i.p.v. morgenochtend, nu dus. Nou ja, vooruit dan maar…….. ik moest effe wat dingen omzetten, maar dan was het maar meteen gebeurd. Een uur later belde ze weer om te zeggen dat het tóch niet ging lukken die middag. Ze had namelijk ergens een ‘ontplofte ketel’, spoedgevalletje dus. ‘Nou, lekker dan…..’, zei ik vermoeid. Ik mocht van haar best even schelden want dat hadden anderen ook net gedaan. ‘Fijn, dank je wel, lik me reet, zo moest ik ‘ns met m’n klanten omgaan’, dacht ik. Chagerijnig zei ik dat schelden geen zin heeft en dat ik het morgen wel zou merken……. Niets dus……..
Hoe is het toch mogelijk? Het hele geintje kost € 2.178,15 en het is dus niet de moeite om voor zulk geld correct te communiceren. Overigens hebben we vanaf het begin dat we in dit huis wonen een ‘service contract’ met dit bedrijf. ‘24-uur service’ staat er op de sticker op je CV-ketel. D.w.z. dat je altijd kunt bellen en dat de mevrouw dan niet weet wanneer het ketelbinkie komt; ‘hopelijk vandaag nog….’.
Nou ben ik kleine zelfstandige en moet ik het hebben van creativiteit, flexibiliteit, bereidwilligheid, communicatieve vaardigheid, functionaliteit, betrouwbaarheid, orginalitieit, vitaliteit en vooral op tijd! Én dames en heren, ik zou érg graag willen dat elke ketelactiviteit mijnerzijds van doen heeft met een faktuur van € 2.178,15, ook al zit daar de inkoopsprijs van een ‘superketeltje’ in. Want dat schijnt het te zijn: ‘een superketeltje!

——————————————–

Gung-Ho!

12 jaar geleden was ik bandlid van Gung-Ho, een heftig funkrockhofje. We kregen een superdeal bij een inmiddels failliete platenmaatschappij. Er kwam een producer uit de VS met de veelbelovende naam Menace (gevaar/dreiging). We zaten een maand in Studio 150 en 2 weken in ‘Wisselmoord’. We liepen het hoofdkantoor in Hilversum plat voor meetings met snelle babbelaars en assistentes met korte rokjes. Onze begeleiders waren allemaal ‘toppers’. We deden Countdown, Koffietijd en andere flitsflats tv-programma’s. Onvergetelijk was de reactie toen ik verbaasd reageerde op de zoveelste envelop met 100 piek erin als onkostenvergoeding voor de zóveelste tijdverslindende promostunt. ‘Hoezo? Jullie hebben toch gewoon een uitkering?’, zei onze en dé manager van veel bekendere bands. Ik realiseerde me toen al dat de dingen die het best voor mijn eigen promotie zijn, nou nét de dingen zijn waarvoor ik meeste vang. En dat moest ik effe kwijt… ‘Lastige jongen!’, die de Rijk. Menace deed eens mee als ^special guest^ in de inmiddels afgefikte Roxy op een feestje van verzamelde Hilversumse maffia. Hij duwde een courgette in z’n onderbroek naast zijn ‘gewone lul’: ‘Showbusiness! You know what I mean?’ Ben ik te stom voor, dacht ik toen. De cd ‘Raw Meat’ kostte 300.000 pieken (€ 136.363,63). Er zijn er net zoveel van verkocht als het aantal pagina’s van ons contract. Pas kreeg ik via via de groeten van de zanger (al jaren niet gesproken). Diezelfde middag trof ik bij Concerto, platenzaak (al jaren niet meer geweest) ónze cd voor €1,- in de meest trieste uitverkoopbak. ‘Toeval is logisch’, zegt J. Cruyff. ‘Morfogenetische resonantie’, zegt Rupert Sheldrake. Van Menace etc. niets meer gehoord… We speelden 1 keer in de nét voormalige DDR voor 34 man in een sporthal. ‘Suppose George B. hates the Iraqi’ is een stukje tekst van toen…

——————————————–

Tiets

Als musicus maak je het nodige mee, genoeg om nog jarenlang over te kunnen schrijven. Nu ben ik tegenwoordig ook ‘ondernemer’ en dat levert ook nog wel eens een bizarre situatie op. Neem bijvoorbeeld het volgende: een zakeleijke connectie wordt 65. De man is jazzliefhebber en z’n kinderen willen ‘m muzikaal verwennen op het chique diner dat er georganiseerd wordt. Mijn maat Frits wordt gebeld met de mededeling dat de man al z’n hele leven fan van Count Basie is en dat die moet komen. ‘Nou’, zegt mijn Frits, ‘dat wordt graven…’. ‘Oh, nou, het maakt niet uit wat het kost!’ zegt de andere kant. ‘Nou’, zegt Frits, ‘je begrijpt het niet helemaal, dat wordt minstens anderhalve meter graven, de man is namelijk al 20 jaar dood!’. ‘Ah, juist, nou, doe dan Oscar Peterson maar!’. Uiteindelijk hebben we heerlijk gespeeld met Monty Alexander die speciaal voor dit concert naar Nederland is gekomen. Toots Thielemans was al geregeld voor eerder op de avond. Hij werd afgekondigd als Tiets Stoelendans en dat was een typering waar zelfs wij van stonden te kijken want dat krijgen wij, notoire lolbroekwoordkunstenaars, echt niet verzonnen! Overigens werd ooit aan een maatje van ons, Eric Timmermans, gevraagd of ‘ie een zoon van Toots was. ‘Toots?????’ ‘Ja…. Toots Timmermans!’ Anyway, de enige echte Toots hoorde tijdens de soundcheck een GSM overgaan in het restaurant en hield onmiddellijk zijn mondharmonica voor z’n oor en mond en zei ‘’Allo?’ (Belgisch accent…). Dat maakte de dag op zich al de moeite waard! De man is 81 en heeft terecht de status van een heilige. s’Avonds ging alles prima. Aandoenlijk was wel hoe Toots ook fysiek eindjes, tempovertragingen e.d. aangaf aan pianist Bert van de Brink. Bert is namelijk blind. Muzikaal was het allemaal weer zéér sensitief en wonderschoon!

——————————————–

Bobby en de Afsluitdijk

Ik rijd nu over de Afsluitdijk. Dat gebeurt gemiddeld eens in de anderhalf jaar. In de cd-wisselaar sprong ^Seven^, een prachtige cd van saxofonist Yuri Honing naar ^Game of Life^, een waanzinnige plaat van de ontbonden funkband The T-Connection. Ik heb iets met de Afsluitdijk. Zo bedacht ik ooit tijdens een winterrit een nog niet uitgebrachte carnavalshit ‘Oh, Oh, Oh, Waarom Jeukt Het Zo?’. Deze topper zit al jaren in m’n sequencer. De Afsluitdijk heeft een typisch Hollandse, aparte sfeer. Je bent ‘in the middle of nowhere’ en tegelijkertijd op een super gecultiveerd stukje aarde. Ik kan zelden de neiging onderdrukken om foto’s in de autospiegel te maken zodat je zowel voor als achter je ziet wat een enorme lap asfalt er tussen ‘hemel en aarde’ ligt daaro. Dit keer zonken mijn gedachtes samen met een ondergaande zon verder weg in de ‘Game Of Life’. Het is di}epe, deels geprogrammeerde funk, Paulinho da Costa (fortune) erbij en de groove is genadeloos! De LP is in 1983 geproduceerd door Bobby Colomby, briljant ex drummer van Blood, Sweat & Tears. Hij is ook producer van Jaco Pastorius’ eerste en historische solo LP/CD. Waar zou Bobby nu zijn? Volgens Amerikaanse connecties is hij allang ‘record company executive’ en drumt ‘ie niet meer. Dat betekent dat je veel meer verdient dan wij trommelaartjes zonder dat je je er fysiek nog voor inspant Wil je niet meer genaaid worden door een platenmaatschappij? Word er dan de baas van, zo moet hij gedacht hebben! Ook ik ben me aan het ontwikkelen in die richting. De gierende BV die ik met m’n laatgekomen broer en meestervibrafonist/drummer/componist/arrangeur Frits Landesbergen heb opgezet nam inmiddels zo’n 25 CD’s in 5 jaar op. Tot nu toe is er niemand genaaid. De Afsluitdijk is weer op………

——————————————–

Avondje vrij?

Hé Jeroen, jij hier? Ja, ik hier ja. Avondje vrij? Ja. Hoezo avondje vrij, jij hebt het toch hartstikke druk? Jazeker, maar denk je nou echt dat ik zeven avonden in de week aan het spelen ben? Nou nee, ja, jij bent toch altijd wel heel druk, of niet dan? Nee hoor, ik verveel me dood! ‘Tuurlijk ben ik druk, maar dat wil niet zeggen dat ik niet eens een avondje naar een bandje kan gaan kijken. Nee, natuurlijk, het was ook maar een geintje…… Zeg, enne bezig met Froger zeker? Nou eh nee, op het moment niet. Oh, ik dacht Froger in ieder geval elke maandag in het theater speelt. Ja, maar niet elk jaar het hele jaar door. Oh……. maar ik zag je laatst nog op TV bij Barend en van Dorp met Re-Play en Gordon, en daarvoor met Malando, speel je nu veel met hun dan? Nee, Re-Play was eenmalig en dat TV’tje met Malando ook. Ja ja……, zeg, en ik zag dat je weer een hele stoot clinics met Eijkenaar gaat doen, da’s wel tof natuurlijk! Ja, dat is zeker tof, maar het waren er zes, niet een hele stoot, en vorig jaar. OK, en wat doe je hier dan? Wat ik al zei, naar een bandje komen kijken. Ken je een van die jongens? Ik ken ze allemaal. Oh, te gek, en heb je wel eens met ze gespeeld. Ik heb hun CD ingespeeld. Wauw, heftig man, te gekke CD! Ja, het was wel leuk. Ik ben zelf ook drummer in een bandje…….., maar eh, wil je wat drinken? Nee, dankjewel, ik heb consumptiebonnen, bovendien heb ik tijdens het eten al een fles wijn op. Ok, nou, dan laat ik je nu maar effe met rust….. hé succes verder. Ja, en jij ook.

——————————————–

Ascona

Toen ik laatst op de A2 naar huis reed, moest ik denken aan het verdwenen en afgevoerde benzinestation bij afslag Vinkeveen. Het was een voor muzikanten favoriete ‘laatste pitsstop’ na een nachtelijke rit naar huis. Het gebouwtje moet een Rietveld-ontwerp of zo geweest zijn, want het is niet gesloopt, maar in z’n geheel verplaatst. Waarheen weet niemand. Ik had net mijn 1e auto gekocht bij een autosloopbedrijf op een zeer vaag stukje Amsterdam, vlakbij waar ons aller vriend Heineken en z’n chauffeur Doderer 3 weken lang Chinees hebben gegeten in een bouwkeet. Het was een poepbruine Opel Kadett Station met verroeste balken en doorgezeten stoelen. Ik veroorloofde mij deze voor schnabbelaars onvermijdelijke investering voor 1700 piek na een Mezzoforte-tournee. Bij het voornoemde station is de benzinedop kwijtgeraakt. Ik belde toenmalig Opeldirekteur Hans Dulfer om te vragen om ‘n nieuwe dop mee te nemen. ‘Jao, die spaoren se daor’, zei de altijd humoristische herrieschopper. Ik mocht namelijk die avond invallen voor de enige echte Nippy Noya bij een ‘Perikels gig’ in Eindhoven. Er werd gedrumd door Roland Zeldenrust, toen Hans’ vaste compaan. Later ruilde direkteur Hans de inmiddels totaal verrotte, sloopklare Kadett voor een onmogelijk hoge prijs in, waarna ik met een witte Opel Ascona op gas uit zijn showroom reed om te concerteren met zijn later beroemde dochter. Er werd door H. ook nog een financiering geaccordeerd die op zichzelf al het latere ontslag van deze direkteur rechtvaardigde. Weer later kreeg ik in de hal van onze vaderlandse poptempel van diezelfde H. – nu in de hoedanigheid van Paradiso-direkteur – een tientje terug nadat ik gewoon een kaartje had gekocht. ‘Oferschot an subsidie’, was toen de bijdehante verklaring. Tot ons aller verbazing kreeg iedereen die avond een tientje terug, trouwens. Op een dag verbaas je je nergens meer over……

——————————————–

Easy as Hell

Zaterdagochtend. ‘Songs In The Key Of Life’ van Stevie Wonder in de CD/DVD speler, onvoorstelbaar goed…… Op tafel ligt de post. Op onze brievenbus zit de beruchte ‘NEE’ sticker en wel 2 keer ‘NEE’, wij wensen dus niets onpersoonlijks. Wat er wél ligt is kennelijk persoonlijk. Komt ‘ie: Het Buma Stemra magazine, het Makro aanbiedingen pakket (6 stuks drukwerk met o.a. de aanbieding om een ‘onvergetelijk’ nieuwjaarsconcert van Andre Rieu + Orkest + diner + hapje + drankje in De Keulen Arena i.s.m. das Maritim Hotel aan de Rijn te beleven), het KNTV magazine (lidmaatschap al lang opgezegd), de Interface, een stadsdeelkantoormededeling, een onverklaarbaar persoonlijke Easy As Dell aanbiedingenfolder (ga eerst maar eens Apple’s verkopen!), de Visa credit card club die mij graag persoonlijk wil inlijven voor een jaar gratis credit cardje testen (vroeger kon ik smeken om zo’n cardje zoveel ik wilde…..), een contractje voor een boeking van mijn gierende BV van een Kiwanis Fund Raising clubje dat effe geen BTW bij het overeengekomen bedrag zette zodat je goed gezeik kunt krijgen als je later de faktuur met BTW indiend. En dan uiteindelijk weer eens een betaling van Sena waarbij voor het eerst bijschrijvingen vanwege mijn studiowerk voor H. Lotti’s ‘My Tribute To The King’, Elvis Presley CD. Waar zou Helmut een nieuwjaarsconcert + Orkest + diner etc. geven? Op tafel ligt verder de belastingaangifte 2002 (geld terug, had ik ze meteen kunnen vertellen!!) en het instructieboekje van mijn auto. Effe een lampje vervangen, dat doen we natuurlijk zelf! Je hoeft namelijk alleen het volgende te doen: ‘Lamp verwijderen en een nieuwe lamp zodanig plaatsen, dat de fixeernok op de lampschotel boven in de uitsparing op de reflectornok zit’. Easy as Hell(mut), nietwaar? Morgen ’n jazzschnabbeltje in een kroeg met o.a. H. Eijkenaar , voor ouderwets weinig geld…. Easy As Hell!

Columns Slagwerkkrant jaargang 2002

SLAGWERKKRANT jaargang 2002
——————————————–

Monitor… mooi niet, hoor!

Al dik 20 jaar speel ik met allerlei bands, artiesten en andere lolbroeken. Een mooie beloning voor het ‘stug doordouwen en niet opgeven’ is dat ik nooit meer met halfbakken muzikanten speel. Eigenlijk is het altijd ‘top’ en dat voelt als uitbetalen van muzikale lijfrentepolissen. ‘Geduld brengt vis’, zei mijn oma altijd.
Zodoende hebben zo’n beetje alle bekende ‘boem tsjak’-types in ons land, maar ook de nodige daarbuiten, en ik wel eens door elkaar heen gespeeld. Was het niet live, dan was het wel in de studio, alwaar mijn percussiesnuisterijen de basistracks plegen op te leuken, nietwaar?
Er lopen binnen ons poldermodel veel echt goeie drummers rond en met een van deze toppertjes had ik onlangs na lang wachten weer het genoegen om de ring in te gaan. Je kent elkaar al jaren, maar speelt helaas bijna nooit samen, behalve in een (vaak laffe) studiosituatie.
Na afloop zegt deze meneer dat hij het ‘echt geweldig’ vond en dat het ‘misschien gek’ is, maar dat hij voor het eerst percussie op z’n monitor heeft laten zetten, aangezien hij in andere situaties met percussionisten knettergek gek wordt van ‘dat gedoe’. Ik schrok daar nogal van, want dat je in de zaal vaak niet goed versterkt bent, wisten we al. Daarvan leer je ‘stug doordouwen en niet opgeven’. Dat echter je meest directe partner, de drummert, liever niet hoort wat je allemaal bijdraagt in de ritmische feestvreugde, is zorgelijk.
Zijn drummerts nou zulke dove aso’s, of zijn wij, en onze smaak en timing, nou zo slecht en oninteressant? Of is het poldermodel gewoon nog niet toe aan de universele waarheid dat ‘een en een drie is’ als het spelletje optimaal gespeeld wordt? Ik zie, ik zie, ik synergie wat jij niet synergiet, weet je wel, weet je niet…

——————————————–

Pauken

Onlangs werd Marinus Komst 50. Hij is een gepassioneerd mens en al 32 jaar paukenist waarvan de laatste 11 solopaukenist in Het Koninklijk Concertgebouw Orkest. Dan ben je wereldtop à la Gadd, Chambers, Colaiuta, etc.
Zo’n 20 jaar geleden nam ‘ie congales. Hij speelde, naast z’n paukenbaan in Het (niet Koninklijk, wel opgeheven) Frysk Orkest, conga’s in een Leeuwarder soulband. Daar ben ik nog steeds blij om, want Marinus verrijkt met zijn enthousiasme al 20 jaar mijn leven, alhoewel ik ook z’n hersens wel ‘ns kan inpauken. Hij is namelijk soms erg impulsief en dat komt dan op mij dan nogal onvolwassen over.
Op paukengebied evenwel is ’t een vakidioot. Hij bezit 70 pauken, waaronder ‘s werelds grootste van 41 inch (in ± 1920 speciaal voor Het Orkest gebouwd), maar hij heeft ook pauken uit 1885, van het merk Queisser, de eerste pauken van Het Orkest, 120 kilo per stuk; dat u het even weet!
Erg opmerkelijk vind ik dat z’n alledaagse impulsiviteit zo verschilt van het superdisciplinaire als er gepaukt moet worden. Dan zie je een zeer geconcentreerde professional die ‘ruimte in muziek’, en dus zijn vrije inbreng, in milliseconden moet zoeken. In het repertoire van zo’n orkest is de orde lang geleden bepaald door de componist(e) en dat waren meestal dwangmatig secure types en zeker geen liefhebbers van improvisaties of onaangekondigd individueel initiatief. Bovendien staat voor zo’n orkest altijd een keurig betaalde zwaaimullah ook nog de maat te wapperen. Alsof gemiddeld 185 jaar te kort is om iets dat per micromillimeter is uitgeschreven ingestudeerd te krijgen… Ik beslis vaak zelf wát ik speel, dan wel óf ik überhaupt speel in een muziekstuk.
Maar wat valt uiteindelijk op? Passie is een van de belangrijkste ingrediënten voor succes en daarenboven een elementaire grondstof voor een kleurrijk bestaan. Overigens is m’n vriend Marinus gek op vissen en ik niet.

——————————————–

Herbie

Onlangs was Herbie Hancock gast in het VPRO programma ‘Vrije Geluiden’. De voltallige directie van m’n gierende BV was erbij om held Herbie van dichtbij te beleven. Al vanaf het begin van mijn muzikale bewustzijn staat Herbie in mijn persoonlijke ‘top 5’. Met name de soundcheck was adembenemend. Hij speelde ‘Maiden Voyage’, een legendarische compositie. ‘Hmm, nice piano’, was het commentaar na 5 minuten hemelse klanken. En ‘Hmm, did I really play 5 minutes?’. Het heeft iets fenomenaals als een ‘originator’ zichzelf speelt. Denk aan Prince die ‘Kiss’ speelt of aan Mick Jagger die ‘I Can Get No Satisfaction’ zingt of Vader Abraham die ‘Het Smurfenlied’ vertolkt. Herbie was 12 toen ‘ie Mozart speelde met het Chicago Symphony Orchestra, 22 toen Miles Davis ‘m inlijfde, 32 toen ‘ie met z’n funky band Headhunters schnabbelde, 42 toen ‘Rockit’ z’n wereldhit was, 52 toen ‘ie klaar was met geld tellen en 62 toen ‘ie op een zondagochtend vlak voor mij zat te soundchecken. Mooie loopbaan! In het interview kregen recensenten een veeg: ‘They don’t even pay for CD’s they write about’, en over de kritiek op z’n escapades in allerlei muziekstijlen anders dan akoestische jazz: ‘I never signed a contract to be a jazzmusician, I can do whatever I like!’. Kijk, dat is natuurlijk koren op mijn mallemolen. Daar krijgt Jeroentje weer eens bevestigd dat fundamentalisme in wat voor vorm dan ook fundamenteel mis is! Herbie is trouwens verklaard boedist. En daar moest ik dan maar eens over gaan lezen. En dat gaat natuurlijk niet gebeuren want ik ben te druk met druk zijn. Maar als ik stop met columns schrijven…… dan verdiep ik me in boedisme en ben ik er helemaal gerust mee dat ik in dit leven niet in de buurt ga komen van Herbie’s staat van dienst. Tjakaaa!

——————————————–

NSJF hempje

Na een heerlijke week repeteren met percussiollega Eddie Koopman in The Metropole Orchestra & Gino Vannelli speelden we gistermiddag in de Statenhal op het North Sea Jazz Festival. ‘Brother To Brother’, ‘People Gotta Move’, joepie!! s’Avonds mocht ik nog eens aantreden met Braziliaans gitarist Sandro Albert, de meesterlijke Jimmy Branly op drums en de helft van de Yellowjackets. Ik had al trillend vastgesteld dat er in slechts 2 van de 12 liedjes een vierkwarts vermeld werd in de vooruitgestuurde partijen. Verder 3,5,6,7 tot 9/4 en dat nooit een heel liedje lang. Gelukkig lees ik voortreffelijk, maar dan de krant…….. Ik had me daags vantevoren de tering zitten tellen ter voorbereiding en er maar het beste van gehoopt.
We vertrokken om 10.15 en om 03.15 ging m’n garagedeur weer open. Extra kaarten krijgen is legendarisch moeilijk maar als je om 11.00 u de garage binnengaat kun je makkelijk met 8 man het terrein op en ben je geniaal geparkeerd. (Tip!!)
Eenmaal aan het werk tref je behulpzame stagecrews en gratis water. Te vreten krijg je niets behalve als je snel een handje tacochips, een partje meloen en een Snickers uit Gino’s kleedkamer ratst. Met homemade boterhammen kom je er prima doorheen en hoef je van je zwaar bevochten gage geen 20 Euro voor een zielig bordje nasi goreng te betalen. 75.000 mensen worden genaaid!
Ik schrijf deze column op mijn favourite terras in de Amsterdamse Jordaan. Toen ik vanmiddag wakker werd heb ik mijn nog naar Jazz stinkende hempje nog maar een dagje extra aangetrokken om af te kicken. Overigens heb ik vannacht nog keurig gedoucht. Haslip & Ferrante spelen vanavond in München, Gino is net thuis, Jimmy Branly doet vananvond alweer een timbalessessie in LA voor Celia Cruz, The Metropole heeft vakantie en ik bestelde net ineens een biertje.

——————————————–

Het neusje van de galm…

– Zeg, die galm op de snare, is dat niet een beetje veel?
– Ja….. nee, wat je nu hoort, is de galm op de microfoon ónder de snare.
– Oh, juist, nee goed, daarom klonk die rim in het couplet al zo gek. Die klinkt alsof ‘ie anderhalve meter van de hi-hats af staat.
– Ja, maar zo klinkt het bij Ani Difranco ook!
– Oké, enneh… moet ‘ie niet wat meer gelimit worden? Ik mis nog een heel klein beetje pok, jij?
– Wat? De onderkant of de bovenkant van de snare?
– De bovenkant natuurlijk, dan wordt de rim in het couplet wat agressiever. Dat mag wel, vind je niet?
– Nee, voor mij is de sound van die bovenkant helemaal top.
– Zeg, en in dat interlude hoor ik de cymbals nauwelijks, jij? Moeten de overheads daar niet wat harder?
– Ja, dat kan, maar dan moet ‘ie overal harder, want anders klinkt het niet natuurlijk meer. En bovendien klinken dan die tom-accenten ook weer heftiger, want die worden ook door die overhead-mics opgepikt.
– Oké, maar dat vind ik eigenlijk niet zo erg, jij?
– Mwa….. het kan wel. Alleen moeten we dan de leadvocals harder zetten in dat interlude, want die worden nu weggedrukt…
– Oké. Hé, en de bassdrum, is die goed zo?
– Absoluut! Helemaal top!
– Zeg, en wat speelt ‘ie vlak na die bridge voordat het couplet weer begint? Kunnen we daar nog een witje laten vallen zonder dat dat overspraak geeft in de piano bijvoorbeeld…
– Niks aan de hand. Hij speelt daar sowieso niet. Hij komt terug in met een mooi roffeltje.
– Kijk, dat zit weer mooi mee! Maar eh… die galm op de snare is dus Oké zo?
– Laten we nog maar effe luisteren…Vanaf het interlude?
– Neehé. Vanaf het begin natuurlijk!
– Oké, rustig maar. Komt ‘ie…

——————————————–

Turkinaams

Te onregelmatig doe ik boodschappen in Amsterdam-Oost, omgeving Javastraat / Dappermarkt. Er gebeuren daar, als je een oplettende burger bent, inspirerende dingen. In ieder geval verneem je andere berichten dan bij de grootste kruidenier….
Zo ook het volgende: Surinaamse schone (werknaam Sashira) koopt bij Turkse kruiden-vlees-melk-groenteboer (werknaam Hassan) een halve watermeloen ter grootte van 2 basketballen. ‘Komt die meloen uit Turkije?’, vraagt Sashira . ‘Uit Paramaribo!’, zegt Hassan. ‘Je liegt!’, zegt Sashira. Hassan zegt een aantal Surinaamse dingen tegen haar om haar te pleasen. Zij lacht minzaam en zegt tegen mij: ‘Weet je dat ze zelfs in Turkije Surinaams tegen je beginnen te praten? Ze zijn daar gek op Surinaamse vrouwen!’. Hassan: ‘Mi sweetie, je was zeker in Kusadasi?’ Jeroen: ‘Heb jij toevallig een Surinaamse vriendin? ‘Ja’, zegt Hassan in onvervalst Turkadams:’de laatste 3 waren Surinaams! Ha, ha……’. ‘Zou die wel willen! Je liegt!’, zegt Sashira. Hassan; ‘Klopt.’ Sashira: ‘Zie je wel! Mijn kinderen zijn gek op watermeloen.’ Hassan: ‘Hoeveel kinderen heb je?’. Sashira: ‘Twee, vind ik wel genoeg!’. Hassan: ’Echt waar? Waarom niet meer?’. Jeroen is ondertussen allang toeschouwer geworden van een realtime soap natuurlijk. De puinhopen van paars? Me reet!, denk ik dan……. De wettige liefdesengel van Sashira loopt binnen (werknaam Frenk) en zegt: ’Wow, wat een grote meloen! Mmmm heerlijk! Dat zullen de kinderen lekker vinden!’.
Bij toko “Mi Lobi” haal ik nog wat kroepoek en rempeje want dat heeft Hassan (nog) niet. Daar zit de familie Sashira & Frenk met 2 bloedjes van kinderen op een heerlijke Roti te wachten. ‘Dus jullie gaan die heerlijke watermeloen opeten?, doe ik populair. ‘Jaaaaa!’, zegt de kleinste (werknaam Leroy). ‘Ik vind het zo plakkerig’, zegt de grootste (werknaam Seychella). ‘Smakelijk eten’, zeg ik terwijl ik Frenk feliciterend aankijk.
Wat dit met muziek te maken heeft? Alles!!

Columns Slagwerkkrant jaargang 2001

SLAGWERKKRANT jaargang 2001
——————————————-

Pukul tifa, drums die spraken……..

Op 25 november jongstleden liep ik voor het eerst in mijn leven mee met een betoging. Het was voor vrede en verdraagzaamheid op de Molukken en hier. De organisatie was in handen van moslim- en christenvrouwen uit de Nederlands-Molukse gemeenschap.
Demonstreren doe ik eigenlijk niet zo aan… ja, voor LP en Zildjian. Vanwege liefde voor Maluku en één van haar nazaten houdt deze waanzin mij enorm bezig. Geliefde nazaat en ondergetekende beleefden al twee keer een paradijselijk verblijf op de plek, waar in twee jaar reeds 5000 doden vielen.
Dat zo’n 50.000 (Nederlandse) Molukkers en typjes zoals ik al twee jaar geen dag beleven, zonder vol zorgen te denken aan dierbaren daar, lijkt onze gekozen gezaghebbers niet wezenlijk te raken. Wederom laat Nederland zich van een laffe kant zien met betrekking tot onze voormalige superdienaars. Het laten barsten van, op dienstcommando hierheen getransporteerde, kompanen duurt nu al vijftig jaar.
Anyway… op die dag verzamelen wij ons op het Amsterdamse Museumplein met z’n 3000+en om te eindigen in de Mozes & Aaron Kerk met zingen, bidden, huilen… Veel bekenden, de een in gedachten verzonken, anderen keuvelend, eigenlijk een soort gezellig… zeker als op de Stadhouderskade het zonnetje aansluit.
En dan is er ineens een haag van stoere Molukse jongens die op tifa’s (Molukse trommels) een monotoon ritme spelen. Vriend Zeth Musãtamu, ooit percussiedirecteur bij de Molukse superband Massada, legde later uit dat het een ‘tifa duka’ betrof, een authentiek Moluks ritme waarmee een periode van rouw (duka) wordt uitgedrukt. Alles werd stil en iedereen voelde het ineens door het lijf gaan. Het is dodelijke ernst, zonnetje of niet. Maluku’s tragedie was fysiek in iedereen. De drums spraken…
Dagen later doet het NOS journaal verslag als er 800 ‘dierenliefhebbers’ demonstreren tegen hoe ‘VelUwe’ Koninklijke Hoogheid wilde zwijnen blijft neerknallen. Trouwens; slecht voor de trommelvliezen…

Giro 2911 Den Haag, ‘Samen Voor De Molukken’.

——————————————-

En de uitspraak luidt…

In mijn aanwezigheid gedane uitspraken, gedaan door broeders:

John Engels toen ik 17 was: ‘Fouten bestaan niet’.
Ralph MacDonald in z’n tuin: ‘Jerone, you see those trees all the way overthere? That shit is mine!’.
……………………: ‘Ja, jij speelt natuurijk met Eijkenaar!’
Will Kennedy over Tom Egbers toen hij Studio Sport zag: ‘What is wrong with this guy’s hair?’.
Mino Cinelu over claves: ‘Do you know how much great music there is in this world that is not based on the clave?’.
Armando Perazo over mijn bleke huid als percussionist: ’Any black person who says you can’t do this is full of shit!’.
Kim Weemhof: ‘Het leven is een aaneenschakeling van eh……….. aaneenschakelingen.’.
Giovanni Hidalgo toen ik op één dag in New York voor de derde keer aan hem werd voorgesteld: ’Hi, I am Giovanni.’.
Rob Kloet over Marinus Komst: ‘Wat een waanzinnige muzikant is dat!’.
Marinus Komst: ‘Ik heb van de week een snoek van 1.16 meter gevangen!’.
Lenny Castro in z’n hotelkamer vlak voor een stadswandeling toen hij een stiletto onder z’n broekspijp verstopte: ‘I know Amsterdam is cool, but this is how I grew up, you know’.
Hennie Huisman toen hij net voor een TV-playback van een goed doel had ge-fake-drumt: ‘Tja………, en zingen kan ik eigenlijk ook niet’.
Bashiri Johnson over een ‘collega’: ‘He’s gonna need another life!’.
Pierre Courbois toen ik 15 was: ‘Je moet paradiddles studeren’.
Ricky Lawson vorig jaar: ‘Yeay great man, did we meet before?’.
Peter Erskine,18 jaar geleden: ‘No, I don’t have time for a picture……………. well OK, be fast’.
Hans Eijkenaar: ‘Ik speel het liefst ballads’.
Dave Weckl tijdens het drummerskamp in Belgie 2 jaar geleden: ’Hi……………….’.
Steve Kroon over z’n baan bij Luther Vandross: ‘Do you know how many percussionists are waiting for me to drop dead?’.

——————————————-

De bus

Des maandags zit ik wellus in een bus, en dan niet de TVbus voor zwakbegaafden die denken dat in één klap BN, Bekende Nederlander en miljonair zijn een definitief gevoel van welbehagen oplevert. Deze bus hoort bij de theatertour van Rene Froger, o.a. een heerlijke stoeiplek voor Eijk & de Rijk. Als we buiten de Randstad spelen is er een dubbeldekker beschikbaar zodat de rokers en niet rokers gescheiden kunnen vertoeven. Bij Froger wordt sowieso erg goed voor ons gezorgd; heerlijk eten, kleren hangen klaar, toffe crew, snel betalen etc… In onze bus wordt gezellig gebabbeld met collegas, maar ook wordt er weer eens een boekje gelezen, of een half belangrijk artikel uit de zaterdagskrant. Ook kijk ik om me heen, zo rond filetijd. Nederland is dan best mooi, met riviertjes en wolkjes enzo. Je ziet in files, behalve systeembeheerders, carrieredames en vertegenwoordigers ook veel carpoolbouwvakkers onderweg naar huis, vaak ingedommeld, anders verbaasd over zoveel blonds in die halflege bus. Erg vroeg opgestaan, denk ik dan. De ‘gewone’ maatschappij is klaar met de eerste dag van de week terwijl ook mijn week net begonnen is. Alleen heb ik in het weekend ook vaak de kost bij elkaar staan timmeren terwijl de bouwvakkers hebben genoten van hun voetballende dan wel afzwemmende kroost, van warme vriendschap in s’lands sportkantines. Sommigen gaan op maandagavond naar het theater om Rene ‘This Is The Moment’ te horen en ook te zien zingen, of ‘Een Eigen Huis’. Op de weg terug dommel ik wat in, liefst vooraan op het tweede verdiep van de dubbeldekker, luisterend naar bijvoorbeeld ‘My People’ van Zawinul. En dan moet ik weer denken aan die ingedommelde carpoolbouwvakkers op de achterbank van zo’n dure Duitse diesel. Als we nou allemaal maar een beetje gelukkig zijn, denk ik dan.

——————————————-

I Will Survive’

Als ik maar nooit op de dam hoef te zitten trommelen en ook dat bruiloften en partijen geschnabbel eens voorbij zou zijn……. Nou, jammer dan! Laatst speelde ik namelijk én op de Dam, én op een bruiloft. Niet iedereen kan over die locatie beschikken voor een fuif en inderdaad waren het niemand minder ZKH Constantijn van Oranje Nassau en liefdesengel MKZ Laurentien Brinkhorst die een pre-marriage partijtje deden. We moesten voor 2 u des middags opgesteld staan om onze instrumenten te laten besnuffelen door de Duitse herders van de BVD anti-bommenparade. De auto kon absoluut niet achter het Paleis staan (plaats genoeg voor 30 stuks), we moesten zelf parkeren in het Amsterdamse terreurbeleid. Dat kost me dan 25 minuten en € 25 terwijl voor de vrindjes van de ZKH/MKZ’s de Dam was afgezet als prive parkeerterrein, groot genoeg voor ook nog de auto’s van zowel het Metropole-, als het Concertgebouworkest. Verschil moet er zijn, nietwaar? We begonnen om ongeveer 23 u, na een heerlijk Indonesisch buffet in de burgemeesterskamer en het ‘unplugged’ optreden van Boudewijn de Groot en z’n deels uit ‘Doe Maar’ bestaande combo. Stil was het niet bij Boudewijn, iets wat veel voorkomt als je optreedt voor uitersten in ‘upperclass’ en ‘lowerclass’. Vooral in die kringen tiert het fenomeen ‘luidruchtig verslaafd aan eigen belangrijkheid’ welig. Achter de koninklijke gordijnen dansten de koffiejuffrouwen en lakeien heftig mee op onze funky grooves. De gasten bewogen zoals alleen blanken in chique kleren dat kunnen; ‘Garantiert schwingfrei’ zegt een beroemd vaderlands gitarist dan treffend. Toen ik s’nachts om 3 u weer met mijn semtex vrije trommeltjes wegreed, galmde ‘I will survive’ voluit door het PA de marmeren hallen en onze mooie stad in. ‘I Will Survive’ neuriede ik mezelf moed in, douchend na een lange dag.

——————————————-

‘Mysterie’

Recentelijk hebben diverse branchegenoten gezegd dat ik het (samen)spelen zelf maar eens moet beschrijven. Eigenlijk dus beschrijven waar ik dan zogenaamd echt goed in ben. ‘Onthul het mysterie, neem je verantwoordelijkheid! Waar je nu over schrijft, is te makkelijk… Dat kan iedereen.’ Nou, op verzoek dan maar….
Oké, de eerste paar jaar is alles moeilijk, net als pap eten, zelf plassen en bips afvegen, tandjes poetsen, fietsen, sinaasappeltjes schillen, zwemmen, tosti’s maken etc… Je moet techniek te pakken krijgen door ‘kilometervreten’. Al snel komt dan ‘good taste’ erbij. Dat hangt vooral af van de muziek waarmee je bent opgegroeid en hoe diep die muziek zich heeft genesteld in je ontluikende hersentjes, maar ook van wat je verder laat indalen aan (on)aardse zaken. Cruciaal is het verzamelen van sounds. Voor percussietypjes is nauwelijks te beschrijven wat er allemaal in aanmerking komt om tot ‘good taste’ te geraken. Dan het belangrijkste: zoveel mogelijk samenspelen met andere zenuwenlijdertjes die ook geobsedeerd zijn door een of ander instrument om dan tot het ultieme punt te komen dat de muziek jou speelt in plaats van jij de muziek.

Uiteindelijk is het van belang dat je:
– jong uit huis gaat.
– de nieuwste moppen kent.
– niet zeurt als je 5 maanden op je geld moet wachten.
– verdacht vaak op tijd bent.
– je minstens één keer dankbaar met bandje en al laat belazeren door een ‘major record company’.
– stug doorgaat.
– niet de kluts kwijtraakt van succes omdat je diezelfde kluts bij tegenslag weer nodig hebt.
– je afwisselend gevoelens van genialiteit én mislukking toestaat.
– mensen waar je vlekken van in je nek krijgt ‘weg doet’.
– je ego goedwillend in kaart brengt en er zo los mogelijk van komt.
– kortom, omarmt wat je aangereikt krijgt dan wel opzoekt en daar naar je intuïtieve en verstandelijke vermogens positief mee omgaat.
Heel simpel allemaal…

——————————————-

40……..

Nieuwe fiets, (geen) andere auto, files, accountant, lpg prijzen, km vergoeding, sena, buma stemra, vie, norma, irda, kntv, voorlopige aanslagen, Waz premie, snel betalen, snel betaald worden, eigen timbalesstokken, plastic congavellen, dromen, EW&F, Paulinho da Costa, Mino Cinelu, Bobby Thomas, spelen met helden, Toots Thielemans, Gino Vannelli, Monty Alexander, YellowJackets, Jimmy Haslip, te weinig studeren, sidereading, Thelonius Monk, relaxte concerten, lekker CD’s inspelen, manuals (niet) lezen, emailen, Sms-en, Gsm-en, scannen, wappen, HTML, website updaten, Miles Davis, tamboerijnsolo, vertrouwen, toch geen vertrouwen, voorbeelden, voorbeeldfunctie, John Engels, Steve Boston, endorsments, (nog steeds) LP, Martin Cohen, kleine Henkie, soundcheck, rugklachten, sportschool, ercolina rom, Dvd speler, Chopin, parkeren, opbouwen, consumptiebonnen, pauze, afbouwen, radio 1, zweet, spa rood, spa blauw, Mezzoforte, hotel, bier, catering, roadie, Ahoy, Appingedam, Appelmarkt, componeren, Eijk & de Rijk – Groot Gelijk, gin tonic, kicken, monitor, midi files, backuppen, aiff, DGA van BMP BV, Frits Landesbergen, virtuele broer, meetings, lachen, zelf produceren, 4 Of A Kind, licentie, Pim Jacobs Muziek Prijs, theaterverkoop, special guest, kinderen, grijs, kaal, armagnac, Slagwerkkrant Poll, columns, NYC, Steve Gadd, Al Foster, Omar Hakim, tabla samples, co-produceren, Arthur Umbgove, Udu, organiseren, boeken, ‘Phantoms Of The Brain’, VPRO, ‘Het Schitterend Ongeluk’, hoop, Kampot, verwarring, doordromen, IQ, inef/ficientie quotient, cocktailtherapie, chemokuur, Bijlmerramp, Maluku, respekt, schoonheid, fotografie, Ixus, USB, gehoorstest, oordoppen, geduld, betrouwbaarheid, populariteit, erkenning, vader, moeder, inhoud versus bullshit, pretentie versus domheid, arrogantie versus zelfbewustzijn, Ajax, Cruijff, BN’ers, managers, penopauze, menopauze, voldoende techniek, ervaring, (vooral niet) milder worden, collega’s, concurrenten, softshaker, humor, Amsterdam, Jordaan, maandag Froger, in de bus, H’sum, TVtje doen, eitje, geen boter, opa’s en oma’s dood, succes, ambitie, duo CD, initiatief, 20 jaar samenwonen (gelukkig), eigen huis, aan het water, parketvloer schuren, echte vrienden, comfort, lekker eten, Eurocaculator, Toscane, korte vakanties, dagboeken, Zawinul.

Voor alles is een moment, Jeroen is bijna 40.

Columns Slagwerkkrant jaargang 2000

SLAGWERKKRANT jaargang 2000
———————————————–

De eerste column

Altijd leuk als je gevraagd wordt een bijdrage te leveren aan ons eigen timmermansepistel.
‘Waar gaan we het over hebben?’ is echter meteen de vraag.
Lullen over spullen? Ritme en samenleving? Geëikel over techniek? De blues van het bestaan in onze wereld van de klopgeesten? Diep filosofische overpeinzingen met betrekking tot… tja, wat eigenlijk? Melige prietpraat over stickiescontrol? De concurrentie afzeiken, heeft het zin? Dromerige zinnenspinsels over je helden? Religie en ghostnotes? Niet swingen maar wel subsidie krijgen? Eigenpijperij, een nieuwe geslagsziekte? Auto’s? Ontucht in triool? De leugen van collegialiteit? Voorvellen in samenhang met sexualiteit? Groovability en IQ, is er een verband(trommel)? Trommelaars en vaste relaties? Aftrekposten? Onderricht in onderhandelen, gedragscodes en voedingsleer? De Popacademie, oftewel, kun je verstand hebben van, en promoveren op Keith Moon? Kalfsvellen en ecologie? Drugs en gezelligheid? Vegetariërs en dierensamples? To beat or not to beat, is dat dan de vraag? Na de soundcheck de monitor-engineer doodschieten, wordt het een trend? Indiase rekenkunde en de tabla van 17? In hoeverre is trommelen een vlucht voor de werkelijkheid en wat is werkelijkheid eigenlijk? Moeten poepen voor het optreden, is het toeval? Wat is het belang van onafhankelijkheid, emotioneel en/of financieël en/of motorisch? Clicktracks en Zenboeddhisme? Moet de paus zich ook niet verontschuldigen voor de Belgische Congo’s? Waarom gaan velen van ons ten onder aan oorverdovende middelen? Zijn alle artiesten echt loosers, en waarom weten wij trommelaars dat zo zeker? Rugklachten? Zijn blaren stoer? Hoe belangrijk is imago? ‘Drank, eerder op dan je lief is’, waarom toch? Hoeveel gefrustreerde musici zitten er in allerlei besturen? Het nut van vakliteratuur? Endorsements en slijmbeursontstekingen? Nee, ik zou bij Gadd niet weten waarover je het in zo’n column zou kunnen hebben.

———————————————–

Drukke drummers

+ Hééeej, wat doe jij hier? Shit, da’s lang geleden. Hoe gaat ‘ie?
– Goed ja, te gek wel. Met jou?
+ Ja helemaal te gek joh, druk hè, erg druk.
– Oh nou, te gek. Waar ben je allemaal mee bezig?
+ Ja, nou, èh, vandaag nemen we een demo op.
– Oh, te gek! Met wie?
+ Oh, een buitenlandse artiest, Lex Tildo, gaat heel goed in Japan.
– Nooit van gehoord, maar èh, te gek, en verder? Geef je nog les?
+ Nou, alleen als ik tijd heb. In principe 2 dagen op de muziekschool en nog een beetje wat privé leerlingen. Maar èh, wat doe jij? Speel je nog met èh, hoe heet ‘ie? Kom, jullie gingen toch zo goed in Spanje of Portugal? Dancecharts enzo…….
– Wie? Oh, Lulio Luldosias……. nee, da’s niks geworden.
+ Oh shit, maar èh, ga je nog met die zangeres? Samenwonen toch? Èh Cindy?
– Oh, Sandy, neeee, al lang uit. Ik heb wel een zoontje met haar, da’s wel shit. Waanzinnig gozertje hoor! Dave. Hij is nou 3 en ’n half, helemaal maf van drummen, lachen joh. Ik heb een andere vriendin ondertussen, ook een te gekke zangeres trouwens, zit in een waanzinnige top 40 band, die draaien als een gek. En jij? Jij ging toch met èh, kom……… zo’n mooie meid, Sri Lanka, daar kwam ze toch vandaan?
+ Jaaa, Rashida, surinaamse, we zijn getrouwd. Hé, heb jij nog hetzelfde GSMnummer? Dat heb ik laatst doorgegeven aan iemand.
– Ja hoor, al jaren hetzelfde nummer, niks gehoord, maar te gek dat je aan me dacht. Maar èh, ik moet door want ik moet nu naar Uden, zo’n stom hockeyfeest, je weet wel. Dus èh, nou, de ballen, ik bel je volgende week effe, dan is het wat rustiger.
+ Ja, ok, te gek, hé, trouwens, jij hebt toch contacten bij Tama? Ik ben binnenkort op RTL6. Ze moeten nou eens wat gaan uitdelen, weet je……………..

———————————————–

‘IK’

Eigenlijk moest ik 3 maanden geen ‘ik’ meer zeggen, adviseerde een muz’ik’ant laatst. ‘O jee, hoezo dan?’, vroeg ik. ‘We moeten meer luisteren naar elkaar en dat ‘ik’ zeggen zit dat luisteren alleen maar in de weg’, zo werd verklaard.
Oké…, dus als we allemaal gaan luisteren in plaats van ‘ik’ zeggen, waarnaar gaan we dan luisteren? Of kun je ook praten zonder te ‘ikken’? Jazeker! Met oefenen is ‘ik’ te vermijden. Je lult dan óf als een voetballer: ‘Je hebt een blessure gehad.’, óf als een verlicht wezen dat de verslaving aan eigen belangrijkheid zogenaamd voorbij is: ‘Elk moment is een ervaring waarin onvoorwaardelijke overgave aan kosmische energie een unieke stimulans is voor het karma.’ Dit als antwoord op de vraag: ‘Hoe gaat ‘ie?’.
‘Ik’ (sorry!) weet gelukkig dat je (of ‘ik’) naar méér kan luisteren dan naar andere ‘ikken’. Naar de zee, de wind, de vogels en de bomen bijvoorbeeld, maar daar word je (of ‘ik’) uiteindelijk wel erg verlicht van. ‘Jik’ moet het leven wel een beetje praktisch bekijken, geeft ook een superverlichte ‘jik’ als Bagwan aan, met het oog op het aantal Rolls-Royces (eentje voor elke dag) waarin hij zich ooit plachtte voort te laten bewegen.
Gelukkig is er ook muziek, maar ja, waar luister ‘jik’ dan naar? Naar kosmische energie van de zoveelste b’ikke’lende ‘jik’? ‘Jik’ bedoel dan; hoe bewust is ‘jik’, of het gezelschap ‘jikken’ zich van de muzikale prestatie? Van ondergetekende ‘jik’ mogen wij best weten dat er nogal eens muzikale zaken voorbij komen waarvan ‘jik’ geen notie had, niet van tevoren, tijdens en laat staan nadien. ‘Jik’ denk graag terug aan die ongrijpbaar mooie momenten waarin tussen denken en doen geen tijd(sbesef) verspild werd, net zoals in de natuur. Lang leve de zee, de wind, de vogels, de bomen en vooral muziek, extra verkw’ikke’nd voor de r’ikke’t’ik’ van de muz’ik’ale b’ikke’laars!

———————————————–

The Number One!

Jezus, alweer tijd voor ’n column? Wat gaat de tijd toch hard! De vorige was wat zwaar op de hand, realiseer ik me, wat te filosofisch wellicht. Nu, op vakantie in Portugal, is er wel weer iets moois om over te schrijven. Binnenkort heb ik namelijk voor de derde opeenvolgende keer de oorkonde ‘Best Percussionist off the Benelux 1999-2000′ in ontvangst genomen. Overigens wederom zeer bedankt, U edel lezersgilde! Ook jullie denken ongetwijfeld wel eens: Waar doe ik het allemaal voor? Nou, om de beste te zijn, nietwaar! Gelul! Het is natuurlijk sowieso om te gillen, zoiets als de beste, en dan van die Benelux! Zegt het mij dan allemaal niets? Ben ik zo’n arrogante, kouwe lul geworden, of zelfs altijd al geweest? Bepaal altijd je eigen oordeel, is hier het ongevraagd advies. Laat ik in ieder geval onomwonden toegeven dat het absoluut het ego, of wat daar voor doorgaat, streelt. Zo, dat is er uit! Verder weet ik inmiddels dat het helpt om ‘voor weinig’ over het beste timmergereedschap van deze planeet te beschikken, oftewel, het streelt ook het ego van de uitdelende instrumentenboeren. Maar dan begint het; lezen mijn broodheren Froger, Borstlap, Bakker, Fluitsma & van Tijn, Salisbury, Towers, Mulder, Santing (brooddame!), de managements, de platenmaatschappijen e.v.a. ‘De Slagwerkkrant’? Hebben ze ooit van Vater, LP, Gibraltar etc. gehoord? Weten zij dat Eijk (ook mijn Number One!) & de Rijk naast al het live-, en studiogeweld ook nog een charmante clinicreputatie hebben? Nee en noggus nee. Dus, het zegt wel wát, maar zeker niet alles. Ambivalent zie ik uit naar die onvermijdelijke dag dat ik er rücksichtslos uitgeflikkerd word, uit die poll dus. Hopelijk lezen de broodverschaffers van dat moment niet opeens wél ‘De Slagwerkkrant’, want dan word ik wellicht ook nog uit de combo’s, theaterbands, studio’s en ultiem zelfs m’n huis geflikkerd.

———————————————–

Leen, het fenomeen.

Onlangs had ik het genoegen om samen met (Night of the Proms) orkest ‘Il Novecento’ + dirigent Harry van Hoof + Showballet ‘The LT Dansers’ inclusief danseressen met van die grote pauwenveren uit hun kont + het groot ‘Ulfts Mannenkoor’ o.l.v. Piet van der Sanden zélf + ‘Corpus Acrobatics’ met de ‘Grand Baloon Openingsact’ + de enige echte ‘Lowlands Pipe Brigade’, zo’n schotse doedelzakkenlopersclub (met twee van die geblokrokte jongens die strak roffelen met dikke stokken op zo’n diepe snare met een marmeren plaat er op i.p.v. een gewoon vel) + ‘Jody’s Singers’ + lazershow + fontein (en wel óp het podium tijdens ‘MacArthur’s Park’) + vuurwerk + ‘South Mountain’, de canadese country & western band van Leen’s CD o.l.v. Jan Rietman + Karin Bloemen + Frans Bauer + Anita Meyer + ene Rene Froger + wie nog meer…….. oh ja, Lee Towers 5 opeenvolgende avonden op te treden in amusementspaleis Ahoy, kosten ƒl 5.000.000,- harde hollandse rekels. We repeteerden 6 dagen in België en 2 dagen in de genotstempel zelf. Elke dag kreeg ik van Leen minstens 1 keer zo’n knipoog van ‘het komt allemaal goed, weet je wel…..’. Tijdens de koffie hadden we intieme gesprekken in de trent van ‘Ik hebt geen tijd dat ik TV kijkt, ik doet namelijk alles zelf, weet je wel….’. Leen bemoeit zich overal mee, en dus bijvoorbeeld ook met het inzetmoment van bongos in Elvis’ onvergetelijke song ‘Suspicious Minds’. Soms denk ik ‘tja, wie is hier de bongospecialist’, maar goed, Leen is de baas van het spektakel aan de Maas. Gaandeweg kom je in Leen’s wereld, en dan begrijp je dat ‘ie gelijk heeft, zijn gelijk althans. Tijdens de 2e set van de 4e show loopt Leen langs me en komt er weer zo’n knipoog terwijl 8.000 man de zoveelste hitmedley meegalmt. Leen heeft gelijk ‘het komt allemaal goed, weet je wel…….’.