02-01-2020…
Gisteren stonden we traditiegetrouw weer in onze ‘kroeg der kroegen’, Papeneiland.
Meesterlijke accordeonist én maat André Vrolijk speelde wederom de sterren van de hemel, alweer iets van de 23e achtereenvolgende keer op 1 januari.
Mijn meisje zong er ook weer twee, en hoe! O.a. haar standaard ‘Summertime’.
We zoenen, we lachen, we lullen, vooral met (hele) goede bekenden zoniet gewoon vrienden, mensen gaan zingen en André begeleid ze allemaal zonder blikken of blozen.
Allemaal het ‘Amsterdamse repertoire’, van ‘Oh Johnny’ t/m ‘Zij Gelooft In Mij’ enzovoorts.
Iedereen zingt mee, en ik niet.
Ik kom er nou zo’n 38 jaar, en samen komen we er iets van 37 jaar.
Gisteren zomaar wat mensen gesproken die ik er nog nooit gezien had, en uitvoerig gesproken ook.
Bijvoorbeeld:
– een half Antilliaans/Amsterdams-Joodse hele brede meneer van 66 die behalve 3 jaar commando in Roosendaal – waar ik opgroeide – , ook nog ff 3 jaar portier op het Leidse Plein was.
Type ‘Jerommeke’, maar dan een licht bruine variant, worstelaar ook, heet Gerrit.
‘Amsterdam is thuis, weetje?, ik ben overal geweest maar Amsterdam is gewoon thuis! Jammer dat het ook in onze stad steeds meer om het grote geld gaat, dat de hogere machten daar niks aan doen’.
– aardige dame, voor het eerst meegekomen met goede vriend, die het hele gebeuren verwonderd en vol plezier aanzag, terwijl ze naar mijn pseudo psychologisch-filosofisch gelul luisterde en ik niet wist dat ze psychiater is.
Ze zei op een gegeven moment ‘Wow, ik zou willen dat ik dit gesprek had opgenomen’.
– een aardige vent die van iemand had begrepen dat ik goed ben qua trommelen.
Van daaruit een leuk gesprek over ‘alles’, waarbij best een boel te delen was want hij bleek een jaar jonger dan ik, generatiegenoot dus.
Ondertussen stevig doordrinken en ik na een boel opscheppen dan maar eens vragen wat hij eigenlijk doet.
Prof. Dr. kinderarts oncoloog die het zich met wat mensen tot het niet waarschijnlijk haalbare doel – zijn woorden – heeft gesteld om binnen 5 jaar kinderkanker uit de wereld te hebben.
– een Marokkaan met grote 70-ties bril en stoer vliegeniersjack die met 2 nogal mooie Caraïbische dames later op de avond binnen kwam en de organisator bleek van een van de grootste Latin festivals die we in Nederland hebben.
Toen ik m.b.t. die muziek meteen de naam van Gilberto Santarosa noemde begrepen ze dat ik het begreep.
En dat dus los van al het heerlijke gelul met oude bekenden, en ook dat zijn mensen van ‘all walks of life’, van bajesklant tot KLM captain op zo’n heel groot vliegtuig.
Oh ja, en niet verder vertellen, maar de shoarma in klein comité na afloop was ook weer onvergetelijk.
Niet te vaak doen, shoarma, maar op zo’n moment vooral wel.
Nog even helpen met het sjouwen van André’s spullen en een soort van rechtdoor weer naar Oost fietsen, door de kou en een stad die nog steeds doordesemd is van vuurwerk meur.
Stel je voor dat je zo’n avond weer eens naar het geouwehoer van allerlei BN’rs en over betaalde presentatoren had zitten kijken, of een of andere domme serie?
En ja, ik heb godzijdank een kater!
De Rijks Voorlichtingsdienst 